- جمعهء خوبی نبود، هرچند خوب تمام شد! درس خواندن رابهانه می کنم که از خانه بیرون نروم، تا پشت میزم می نشینم یکی تلفنی خبر بدی می‌دهد، خبر که نه، مطلب ناراحت کننده‌ای می‌گوید. همان موقع در انتهای جمجمه‌ام احساس دردی خفیف می‌کنم، یک قرص کدئین می‌خورم، بالش را بر‌میدارم و می‌روم توی اتاقم می‌خوابم...

- عصر جمعه می‌شود. دلگیرِ دلگیر. پر از تنهایی و دلتنگی. پر از افکار آشفتهء همیشگی. درس نمی‌خوانم. نمی‌توانم بخوانم. مانده‌ام چه کنم. خودم خوب می‌دانم چه مرگم است...کم کم مرور خاطرات گذشته، ذهن بی سامان مرا سامان می‌دهد...

- اذان می‌گویند... آماده می‌شوم که به مسجد بروم. ناگهان فکری به ذهنم می‌خورد. بابا و مامان راراضی می‌کنم. زنگ می‌زنم. عازم می‌شویم...

- خوش می‌گذرد. جای حمید خالی...

- فردا امتحان بهداشت و ایمنی کارخانه دارم. سخت است. مخصوصا قسمت ضد عفونی کننده‌هایش با آن همه فرمول و اسم‌های عجیب غریب. اما قسمت اولش آسان است. همانجا که در مورد آفات و جوندگان می‌گوید: «موش با خوردن سالانه 5/12 کیلوگرم غذای خشک و تولید 2500 فضلهء آلوده به انواع میکروب‌ها، و همچنین با جویدن همهء اجسام غیر فلزی من جمله کابل‌های برق، یکی از بزرگترین علل آسیب رسان صنایع غذایی است» جزوه این‌ها را می‌گوید اما هیچ احساس بدی در من بر نمی‌انگیزد! من موش را دوست دارم! من از دیشب تا حالا موش را دوست دارم!-  موش موجود نازنینی است! - موش خوب است چرا که باعث فیض اجباری است! خیلی زیباست که وسط پارک قدم بزنی و ناگهان موشی از لابلای بوته‌ها جلوی پایت ظاهر شود و تا تو چشم باز کنی ببینی ...

- برق می‌رود. کم کم داریم به روزی 2 ساعت بی برقی عادت می‌کنیم. (عجب مملکتی ساختند!)

- معمولا فقط زمستان‌هاست که به گنجشک‌ها غذا می‌دهیم. اما امروز وقتی دیدم والدین خانوادهء گنجشکِ حیاط خانهء ما چطور وسط حیاط نشسته اند و غذا به دهان جوجه‌های کوچکشان می‌گذارند، دلم برایشان سوخت. مقداری نان خشک برایشان خیس کردم و یک کاسه آب هم گذاشتم. بعد نشستم و نگاه کردم. تا گنجشک‌ها به سمت غذا رفتند، خانوادهء کلاغ جاری – همان‌ها که صبح‌ها نمی‌گذارند یک خواب راحت برویم- از ره رسیدند و غذا را صاحب شدند. بر عکسِ هر روز صبح، اینبار کاری به کارشان نداشتم. چون آنها هم با دو تا جوجه‌هایشان آمده بودند... (تعجب نکنید!خانهء ما زیستگاه انواع و اقسام پرندگان و خزندگان است و  پستانداران است...)

- وقتی دیدم هم گنجشک‌ها و هم کلاغ‌ها چطور با هول و وَلا غذا به دهان بچه‌هایشان می‌گذارند، تنها فکری که دایره وار مغزم را دور می‌زد این بود: فرق زندگی ما با این‌ها در چیست؟ ما هم به دنیا می‌آییم، بزرگ می‌شویم، ازدواج می‌کنیم، بچه دار می‌شویم، غذا به دهان بچه‌هایمان می‌گذاریم ...

- بعد از چندین شب به نماز می‌روم. رفتار حاج آقا اصلا خوب نیست. فقط به فکر منافع شخصی است. می‌گویم مسئولیت کانون را قبول نمی‌کنم. می‌گوید بیا راه بینداز و بعد هر جا خواستی برو. می‌خواهم رفتار زشت چند شب پیشش را در جلسه یادآوری کنم که سوار ماشین می‌شود و می‌رود... (این حاج آقایی که می‌گویم از این حاج آقا معمولی‌ها نیست ها! برو بیایی برای خودش دارد...)

- بعد از مدت‌ها محسن را می‌بینم. تا دم در با من می‌آید. باز در خانواده مشکلی پیدا کرده است. درد دل می‌کند. بااینکه بارها عهد بسته‌ام دیگر هیچ‌گاه به این سه قلوها اعتماد نکنم، بازهم دلم نمی‌آید. حرف می‌زند و حرف می‌زنم و آرام می‌شود و می‌رود...

- قرار است ساعت 12 شب کارت مجتبی را ببرم بدهم. ناگهان نقشه ای می‌کشم! زنگ می زنم... نقشه راعملی می‌کنم! کمی از بار اضطرابم کاسته می‌شود... مقداری آرام می‌گیرم...

- معتقدم وبلاگ یعنی همین! یعنی «برگ بید»! یعنی بنویسی هر آنچه می‌خواهی بنویسی. یعنی یک صفحهء شخصی. بقیهء وبلاگ‌ها که در زمینه‌های خاص‌تری فعالیت می‌کنند را شاید بتوان جداگانه تقسیم بندی کرد. اما اولین وبلاگ‌ها را یادتان هست؟ همینگونه بود. حتی وبلاگ قبلی‌ام را با اینکه با تمام وجود دوستش داشتم – و دارم -  وبلاگ به معنای تارنوشتِ شخصی نمی‌دانم. چون آنجا مقاله بود. شاید چندین ساعت برای نوشتن یک پستش وقت می‌گذاشتم... همه این‌ها را گفتم که بگویم : شایدتنها فایدهء  وبلاگ‌هایی از این دست این باشد که هر روز به انسان یادآوری می‌کند: «زندگی همچنان ادامه دارد...»

چند کلمه خودمانی:

 چقدر کم طاقت شده‌ام من؟! قبلا‌ها از بعضی دوستان سراغی نمی‌گرفتم چرا که از قصد می‌خواستم روز به روز خودم را از آنها دور کنم؛ چرا که امیدی به ادامهء رفاقت‌ها نبود. چرا که صلاحِ دوستان در این بود که بیش از این وابسته نشوند. چرا که خودم را مقصّر می‌دانستم اگر هرگونه نزدیکی من به ایشان باعث شود ضربه‌ای به زندگی آن‌ها بخورد. چرا که ... . اما الآن که شرایط کمی فرق کرده و رفاقتها استحکام یافته، یک روز که بالاجبار خبری از ایشان نمی‌شود، دست و دلم به هیچ کار دیگر نمی‌رود. حتی درس هم نمی‌توانم بخوانم... تعجّب می‌کنم از خودم... جالب است وقتی خبردار می‌شویم، می‌بینیم که حال دوستان هم دست کم از حال ما ندارد. تعجب می‌کنم از دوستان! از این همه ناشکیباییِ خدایانِ صبر!

در خلوت خیال:

دوستان آینهء صورت احوال همند ... من خراب توام و چشم تو بیمار من است

- این شعر را اولاً برای خودم می‌نویسم. برای خودم که این چند روز اصلا حال خوشی نداشته‌ام.

پا فشاری و استقامت میخ ... سزد ار عبرت بشر گردد
بر سرش هر چه بیشتر کوبی ... پافشاریش بیشتر گردد

                                                                                 «بهار»

- نشسته‌ام روی صندلی. از دهنم در میره و به آواز بلند می‌خونم:

عشق، فکرِ دلِ افگار زمن دارد بیش ... دایه پرهیز کند طفل چو بیمار شود!

مامان سریع میگه: «اون که دایه است اینجور پرهیز می‌کنه اگه مادر بود چیکار می‌کرد؟» و بعد شروع میکنه شعر را معنی کردن و آخرش هم میگه: «خوب معنی کردم؟! همیشه از این شعر آسون‌ها بخون که من بتونم معنیش کنم!» و من مات و مبهوت مونده‌ام که چرا تا به حال از این زاویه به این شعرِ سختِ صائب نگاه نکرده بودم!

پ.ن: شما هم در مورداین دو تا شعر نظرتون را بگید. خوشحال میشم بر آگاهی‌ام بیفزایید!

- غالباً عادت دارم اولین خوانندهء وبلاگم خودم باشم! همیشه بلافاصله بعد از ارسال پست، وبلاگ را باز می‌کنم و اول از همه این خودم هستم که از روی متن می‌خونم و اگه اشکالی داشته باشه ویرایشش می‌کنم.
حالا این همه مقدمه چینی کردم که بگم پست قبلی مال این وبلاگ نبود! اون شعر سعدی باید توی یه وبلاگ دیگه ثبت می‌شد! (همون وبلاگه که معمولا نباید بیشتر از 5 خط توش نوشت!) نمی‌دونم چه جوری شده بااینکه من تو مدیریت اون وبلاگ بودم پستم برای این وبلاگ ارسال شده! پارسی بلاگه دیگه! یادمه یه بار دیگه هم اینجور شده بود و لی اون روز سریعا وبلاگ راباز کردم و دیدم پستم نیست و بعد که دیدم رفته یه جای دیگه پاکش کردم! اما بر خلاف همیشه این بار متن را ارسال کردم و کامی جون را خاموش! این شد که اینجوری شد!

- تا سالمیم قدر سلامتیمون را نمی‌دونیم. (خوب شدی دیگه... مطمئنم)

- اینقدر وسط بازی جِر نیا! وقتی هم یه طوری شد اینقدر جیغ و داد راه نینداز! (بالاخره بازی اِشکنک داره...سر شکستنک داره!)

- دوباره امتحانات داره شروع میشه و حال من هم داره بد میشه! (به مامان میگم حالم خوب نیس میگه می‌دونم! امتحانات داره شروع میشه! تازه جالبی کار اینجاست که یکی دیگه هم بهم میگه چته؟ میگم نمی‌دونم! میگه من می‌دونم! امتحانات داره شروع میشه!)

- حالم هر چی ریاضی و فیزیکه به هم می خوره... (فکر کنم این چندمین باری باشه که عینا این جمله را تو این وبلاگ می‌نویسم!)

- لاف دوستی زدن خیلی آسونه! دوستی را اثباتش کردن سخته... (چقدر من ساده‌ام...)

- آیا می‌دانید حجامت در بیش از 157 کشور جهان (امریکا، کانادا، نروژ) پذیرفته شده است؟ (چرا اول نوشت امریکا؟ چرا از بین 157تا این سه تا کشور را نوشت؟ نمی‌تونست بنویسه: مراکش، یمن، گینه بیسائو؟!)

- شاید این دنیای اینترنت خیلی از وقتم را گرفته باشه، وقتی که می‌تونستم ازش استفاده‌های بهتری ببرم. اما باز هم خوشحالم! وبلاگ نویسی به من بینش داد... کمک کرد تحقیقاً بتونم بفهمم آدما اکثراً اون چیزی که ادعا می‌کنن نیستند... (شکر)

- گفتم چرانمی ری کشور خودت؟ گفت ویرانه!  گفتم شما طرفدار کرزای هستید؟ گفت: نه! عمرا! - خیال کردم حالا یه دلیل سیاسی میاره!-  گفتم چرا؟ گفت: فلان فلان شدهء مادر فلان شدهء .... .... سنّیه! (تو دلم گفتم اونوقت تو شیعه‌ای؟)

- من خودم از تحسین کردم آدما لذت می‌برم اما نمی‌دونم چرا عکس العملِ ملّت از دیدن کارها و حرفهای تحسین بر انگیز ما، تنها حس حسادتشون را به ذهن انتقال می‌ده؟

- چرا وقتی اول بار با یکی آشنا میشیم اسمشو می‌پرسیم؟ (خیلی دلایل ممکنه داشته باشه! یکیش صداقت سنجی طرفه...)

- سلمان تیز کرده واسه جهان. امیدوارم این دفعه موفق بشه. (حقّشه...)

- دیگه حالم داره ازش به هم می‌خوره... خوبه تو آخوند نشدی! آخونداش هم اینقدر دم از خدا و پیغمبر نمی زنن! (شایدم باید بگم: تو باید آخوندمیشدی! چون خوب بلدی گوشهء قالی را برا مردم ببری! جانماز آب کشیدنت هم که دیگه حرف نداره...)

- خوب بد می‌بینم. بیدار می‌شوم. همان موقع به خودم متذکر می‌شوم که به تو بگویم که صدقه بدهی... (خوابم یادم رفت اماهر چی بود پای رفیقات وسط بود...)

- بیچاره شوهر گیرش نمیاد، میگه هیچ چی دوران مجردی نمیشه! (رفتارت که یه جور دیگه نشون میده خانم خانمآ!!!)

- یه تغیری تو زندگی تو پیش میاد، یکی که تا پریروز باهات یه جور حرف می‌زده از امروز باهات یه جور دیگه حرف می‌زنه! خوبه همش ثبت میشه. خوبترش اینه که همش تجربه‌است. (شکرت که مارو اینجور نیافریدی...)

- هرچه از دوست رسد نیکوست. (توجه کن! از دوست نه از هر ننه قمر دیگه...)

- مامان میگه: «خدا رحمت کنه باباجون را. همیشه می‌گفت: بابا! گناه ضایعُ‌الصلاة خیلی بیشتر از تارکُ الصلاته»

- همیشه آخر نامه ها می‏نویسند: دوستدار تو...

چند کلمه خودمانی:

دوست داشتن زیباست. دوست داشته شدن زیباتر...

در خلوت خیال:

پردهء شرم است مانع در میان ما و دوست ... شمع را فانوس از پروانه می‌سازد جدا 

هر که بی مشورت کند تدبیر ... غالبش بر هدف نیاید تیر!

سعدی

- استاد ‌گفت: «هم تو امریکا و هم تو ایران نظام سرمایه داری حاکم است حتی تو امریکا 90 درصد امکانات در اختیار 10 درصد افراد جامعه است و تو ایران 80 درصد امکانات دراختیار 20 درصد افراد. پس چرا اکثریت مردم امریکا از وضع موجود راضی‌اند ولی اکثریت مردم ایران ناراضی؟» بلند شدم و گفتم: «چون تو امریکا اون 90 درصد جیره خور اون 10 درصد هستند اما تو ایران اون 80 درصد مالباخته و غارت شدهء اون 20 درصد! چون توامریکا اون 10 درصد از سر ریز مالشون شکم اون 90 درصد را سیر می‌کنند اما تو ایران اون 20 درصد اونچنان دستهاشون را به هم فشرده‌اند که یک قطره آب هم از زیرش نمی‌چکه! اینه که مردم امریکا راضی اند و مردم ایران ناراضی.»

- آقاجان! دروغ گفته‌اند هرکه با اخلاق تر باشه، هرکه با تقواتر باشه، هرکه هنرمندتر باشه مردم بیشتر احترامش می‌کنند. به خدا هر که ثروتمند تر باشه بیشتر احترامش میکنند. مثل همین چند شب پیش! اولش که حاج رضا زنگ زده می‌گه: یه پارچه بنویس برا پسر عمه بابات که داره از مکه میاد. میگم :حاجی جون شماها مگه اینو میشناسید؟ میگه: نه! این اومده زمین مسجد را خاکبرداری کرده چند میلیون تومن پولش شده. تو یه پارچه بنویس ببینیم میشه با یه پارچه سر و تهش را هم بیاریم؟! گفتم: حاجی کور خوندی! بعدش زنگ زده میگه: هر موقع از مکه اومد خبر کنبریم ببینیمش! گفتم: حاجی ما خودمون هم نمی‌ریم اینو ببینیم! فردا شبش زنگ زدم گفتم : اومده اگه می‌خوای بیا بریم ببینیمش. گفت: اووووه ! ما همون دیشب رفتیم دیدیمش! گفتم حاج آقا هم اومد؟ گفت: آره! می‌دونی چقدر هم حاج آقا باهاش رفیق شد و خوش و بش کرد! ... (با بابا شرط بسته بودم که حاج آقا هم میره اینو ببینه، اما بابای سادهء ما مرتب می‌گفت نه! حاج آقا نمیره!... وقتی فهمید گفت: خوب همین کارها را می‌کنند که پشت سرشون حرف می‌زنند دیگه...)

- استاد علی اومده بوداینجا. می‌گفت همین الآن یه قرارداد 40 میلیونی را فسخ کردم. می‌گفت بااین رویه که قیمت آهن و مصالح داره میره بالا دیدم کم میارم. (عجب مملکتی شد!)

- ببین کی گفتم‌ها! این‌ها اینطور که دارند با  ملت بازی می‌کنند، دارند با استقلال کشور بازی می‌کنند...

- بیچاره احمدی نژاد!

- می‌گم حداقل دیگه عشق کاری به ثروت نداره. میگه: «ثروت در عشق اسباب کامیابی است! تو ثروت داشته باش کدوم دختر احمقیه که به عشق تو پشت پا بزنه؟!»

- دوست دارم فحش بدم به اونکه اول بار پول رااختراع کرد. (خوب بودا! الآنم مبادلهء کالا به کالا بود! می‌دادی ، می‌گرفتی ! )

- داش علی میگه پسر خاله امیر پورها مرده، نفری ده بیست میلیارد تومان ارث رسیده به بچه هاش! (شانس نداشتیم حداقل یکی از اجدادمون پولدار باشه!)

- یه ترم بود که به زبون همه افتاده بود: «اگه شانس ما شانس بود ... » (بقیه‌اش سانسوره!)

- به مامان میگم: مامان می‌دونی فرق دزد با پولدار چیه؟ یه کم فکر می‌کنه و میگه خودت بگو! می‌گم: «فرق دزد و پولدار اونه که دزد مال اغنیا را می‌بره اما پولدار مال فقرا را !» (حالا کدومشون با معرفت ترند؟ ای ول به هر چی دزده...)

- فکر کردی این‌ها خدا را قبول دارند؟ پول خدای آن‌هاست!

- راست گفته‌اند: « پول پول میاره.» (هر چی می‌کشیم از دست نداریمونه!)

- هر چی جرم و جنایت میشه یه انگیزه مادی پشتش نهفته است. برو یه تحقیق بکن می‌فهمی راست می‌گم یا نه...

- ناپلئون هم بعضی وقت‌ها حرفای ناپلئونی می‌زده ها! : «شرط اصلی موفقیّت در تمام مراحل زندگی 3 چیز است: اول پول، دوم پول، سوم پول!» (دمش گرم!)

- خدا را شکر که من هم این انشا را نوشتم: «علم بهتر است یا ثروت؟!»

- خدایا! من دوست دارم ثروتمند زندگی کنم. نمی‌خوام ثروتمند بمیرم‌ها ! (فرقش خیلیه‌ها. توجه کن!)

- خدایا آبرو بده، سلامتی بده، پول بده! (عجب صبری خدا دارد!)

چند کلمه خودمانی:

وقتیکه کیسه خالی شد، دل پُر می‌شود!

در خلوت خیال:

                             نبض تهی دست نگیرد طبیب ... درد فقیران همه جا بی دواست!

«پروین اعتصامی» 

تو اوج دعا با اون اشک و آه و ناله گفت: «حالا من چیکار کنم؟ چی بگم؟» گفتم: «حاجی یه روضه حضرت زهرا بخون!» باز مثل همیشه جوابم را به طور خاص داد و گفت: «بگم تو کوچه سیلی زدند؟ بگم پشت در و دیوار چه خبر بود؟ بگم سیلی زدند که من بیام گریه کنم و برم بهشت؟» و بعد دیگه موتورش روشن شد: « خانم جان! شما این مصائب را تحمل کردی که ما یادآوری کنیم، گریه کنیم که بریم بهشت؟! این که به ما فرمودند تمسّک کنید، این تمسک به اسمه. اینها مظهر سماء الهی‌اند. باید یاد بگیریم چطوری تمسک کنیم. این تمسکی که فرموده‌اند تمسک به اسمه،که اگر ما خودمون اسمیم این اسم فانی در مسمّی است. اسم فانی در حقیقت خداست تو روایت هم اومده ذکرنا اهل بیت، نگفتند فقط مصیبت. اما این که ذکر نیست. اونا به این مصائب افتخار می‌کردند چون اگر هم مصائبی براشون ایجاد می‌شد می‌گفتند به خاطر خدا! که به همه ما گوشزد کنند که عزیز من تو باید اوج توحهت به ما این باشه. لذا شما هم به اون جایگاه توجه کنید. الله اکبر! ببینید اون جایگاه چیه و برای خدا داره چه کار می‌کنه. اگر اون مصائب را برای ما مطرح می‌کنن برای اینه که بریم تو وجود خودمون، هر کس بره تو عمق وجود خودش ببینه چیکار کرده. اگر می‌خواهیم ما حقیقتا جزء اینها باشیم باید راه هدایت الهی را و فاصله گرفتن از بدی‌ها را پیش بگیریم. این روضه‌ها و این گریه‌ها که فایده نداره. انسانی که میاد تو مجلس اهل بیت باید بفهمه حقیقت این امر چی بوده؟ عزیز من! تو که میای تو اینجور مجالس حواست جمع باشه! بعضی از این چیزها جزء فرهنگ و آداب و رسوم ما شده. مواظب باش اشتباه نکنیا! خداوند همهء انبیاءشو امتحان کرده، علی‌ابن ابی طالب را امتحان کرده، فاطمهء زهرا را امتحان کرده، سیدالشهدا راامتحان کرده، همه راامتحان کرده. شما را هم امتحان می‌کنه! امتحان فاطمهء زهرا اون بود. حالا که چی؟ که تو بیای بگی من می‌خوام به امتحان فاطمهء زهرا برم بهشت؟ این حرف چیه؟ ما تو را جداگانه امتحان می‌کینم! که تو بیای بگی آقا یه امتحانی برای سیدالشهدا رخ داد تو کربلا، با اون وضعیت آقا را کشتند، حالا من میام بر مصائبش گریه می‌کنم که برم بهشت؟ نه عزیز من! اون برای سیدالشهدا بود. او که عزیزترین بود. کی اینو گفته؟ بریم توجه کنیم به کارهامون، به صلاتمون به بقیه مسائلمون. همین معارف عمیق بوده که شیعه را طی 1400 سال زنده نگه داشته، وگرنه اگر عقاید این بود که خیلی پوچ بود. شیعه بدون این معارف هیچه. کی این چیزها رو تو ذهن جوان ما کرده؟ اینا به درد خودشون می‌خوره. این نشد که تو بری هر غلطی بکنی بعد بیای دو قطره اشک بریزی که بری بهشت؟ این نشد که تو بری بر اساس هوای نفست عمل کنی بعد یه شب جمعه بیای گریه کنی که پاک بشی؟ این نشد که تو بری هر غلطی دلت خواست انجام بدی بعد بگی بریم روضه یه حالی ببریم یه اشکی هم بریزیم؟ روضه که همش اشک و حال نیست. کیو داری گول می‌زنی؟ اون طرف از این خبرها نیست‌ها! یه موقع چشم باز کردی دیدی... امام صادق هم فرمود برای ما زینت باشید نه اینکه مایهء ننگ ما باشید. حالا هرکس درون خودشو ببینه. عزیزان! من خواهش می‌کنم اگر هم در جلسات شرکت می‌کنید از دست ندید. به این معارف توجه داشته باشید. گریهء بر فاطمهء زهرا نعمته. درست استفاده کن... لذا چیو باید استدعا کنیم؟ اون جایگاه عالی فاطمهء زهرا را. اگر میشد نشونمون بدند یکی از نمازهای فاطمه زهرا رو. اگر می‌شد ببینیم. ای کاش می‌فهمیدیم اون لحظه‌ای که حضرت اون سیلی رو خورد... پیامبر گفته بود این چیزهارو. هم به علی گفته بود هم به فاطمه. میدونستند. اگر میشد ما هم می‌فهمیدیم اونوقت گریه‌هامون اثر داشت. البته هستند کسانی که تو همین دنیا نشونشون می‌دند اما برای قاطبه اون دنیاست که روشن میشه...»

پ.ن1: یاد حرفهای اون شب خودم افتادم... چقدر اذیت شدم... استغفرالله...
یا فاطمة‌الزهرا خودت عنایتی کن. ما هم دست و بالمون میلرزه‌ها. عنایت کن ما معرفتمون روز به روز بیشتر بشه... نکنه بشیم مصداقِ گریه می‌کنم برم بهشت...

پ.ن2: یکی این متن رو منتخب کنه. حیفه تو این ایّام...

کسی که پاک ز آلودگی است وجدانش ... کجا رواست چو یوسف مکان به زندانش؟
در این جهان هوس خیز هرکه را نگرم ... فتاده است به دستِ هوس گریبانش
میان ما اگر آزاده‌ای شود پیدا ... روا بُود که سر و جان کنیم قربانش
به حق، کسی که سخن گفت همچو جمشیدی ... همیشه راحت و آسوده است وجدانش

«جمشیدی»

- ثابت می شود که آهنگ صدا هر چه ملایم و مطبوع‌تر باشد، سخن مؤثرتر و دلنشین‌تر است. (و بالاخره ثابت شد که من درست می‌گویم.)

- لباس تمیز می‌پوشیم که شاید اتو شود؛ تماماً بوی پیاز بر می‌دارد! (نیت‌های خوب می‌کنیم که کارمان بی اجر نماند.)

- چقدر دلم برای یک روضهء حاج احمد واعظی و یک سینه زنی مشتی حاج محمود کریمی تنگ شده است...

- اینجور مواقع معمولا یکی پیدا می‌شود که یکی را در پاچهء آدم فرو کند! نیازی بدین کار نیست، ما خودمان استاد این کاریم! (جاش بود از خنده منفجر بشم!)

- چقدر جالب است آدم اخلاق خودش را در آیینهء اخلاق دیگری ببیند! دیدی هرچقدر هم تو می‌گفتی آمده، چون خواب بود و ندیده بود قبول نمی‌کرد؟! بعضی وقت‌ها خوب است آدم یک روزنهء امیدی باقی بگذارد که شاید حرف طرف مقابل درست باشد! (بالاخره ما نفهمیدیم قضیهء مهمان ناخوانده راست بود یا دروغ؟!)

- یعنی چه که یک پسر از بیرون بیاید، دوش بگیرد، سشوآر بکشد، عطر و ادکلن بزند بعد هم به مامان جانش بگوید با یکی از دوستانم قرار دارم؟! (ببین! بیشتر مواظب این باش!)

- آخرش تو با این معنی شعرت منو می‌کشی!

- از این رفیقم بعید بود. حسادت رااز همه دیده‌بودم جز این. اما این نیز از گزند آتش حسد در امان نماند! (آخه این که رفیق من بود، اصلا نوچهء من بود! این دیگه چرا؟)

- ننه زنگ می‌زند. دعوت می‌کند برای آش.

- چقدر مدرسه زندگی سخت است! هر روز درس تازه‌ای می‌دهد.

- خاطرات زیادی با این چیزا درست کردیم اما این یادگاری‌ها رو الآن نیار نشون من بده. صبر کن... اینقدر وقت واسه این کارا داریم.(راستش الآن حسّ گریه نیست...)

- مطمئنم با هم هماهنگ کرده‌اند که دیگه حرفی از قلیون نزنند! (تابلو بود!)

- بنده خدا تعجبی مونده بود! همراه ما یه برگ بید از درخت کند و گفت: واسه چی این برگا رو می‌کنید؟! (سوالش خیلی معصومانه بود . نه؟ اما دیدی چطور پیچوندمش؟!)

- تو پارک، تو خونه، تو مغازه، تو مهمونی... جای مشخصی نداره! بیشتر اوقات زل می‌زنه تو چشماش و از خود بی خود میشه. نه صدایی می‌شنوه، نه چیز دیگه‌ای میبینه.انگار غرق میشه تو خاطرات گذشته. اصلا به عکس‌العمل اطرافیان که متحیّرانه و گاه با شماتت و گاه با حسادت به این صحنه نگاه می‌کنند هم توجهی نداره. به خاطر همین بهش ‌گفت: «اگه باز دیدی من هیچی حالیم نیست و زل زده‌ام تو چشمات، با یه تلنگری، نیشگونی، چیزی منو از تو خواب و خیالات بیار بیرون. دیگه کم کم همه دارند به این نگاه‌ها شک می‌کنند...

چند کلمه خودمانی:

آن نعمت نصیب ماست که قدرش را بدانیم وگرنه از صورت زیبا برای کور چه حاصل؟!

در خلوت خیال:

سیری ز دیدن تو ندارد نگاه من ... چون قحط دیده‌ای که به نعمت رسیده‌است!

آنچه را داریم و از آن لذت می‌بریم، چندان که باید ارزشش نمی‌نهیم و قدر آن را نمی‌شناسیم و چون از دست برود به ارزش آن پی می‌بریم. در این هنگام است که به این حقیقت متوجه می‌شویم که تا مالک چیزی هستیم از مالکیت خود بی خبریم. «مرحوم شکسپیر»

در خلوت خیال:

آنکه رو در خلوت آئینه تنها کرده‌است ... کاش می‌دانست تنهایی چه با ما می‌کند!

- دیشب به اون دو تا کلّه پوک اس ام اس دادم و به هر دوشون هم زنگ زدم، جواب ندادند. حالا صبح برداشته ساعت 9:30 زنگ زده که ما داریم میایم کارخونه، بیا بریم! (عجب آدمای نامردی هستندا. دریغ از یه ذره معرفت.)

- اسم 3 نفر را رد کردیم برا مشهد. (دلم خیلی امام رضا می‌خواد!)

- دایی میگه: آقا ! این 1 میلیون تومان پاش در اومده. یارو میگه: خوب حالا برا ما چند؟ دایی میگه: 750 تومان! گفتم خداحافظ شما. (عجب! می‌بینی؟)

- خیال کرده بود با رفقا رفته بیرون. اگه می‌دونست نرفته که حتما میرفت اونجا! (خوب همون دیشب قشنگ تکلیفش را مشخص کن دیگه.)

- ما یه کاری کردیم، گناه هم نکردیم که، کاری هم به کار کسی نداشتیم فقط یه ذره براشون غیر منتظره بود. اما نمی‌دونم اینا چرا اینجوریند؟ همشون با ما هپّ و باد کردند! حسادته؟! نمی‌دونم واللا! (دنبال معنیش نگردین!)

- حمید آمد. یه شعر خودش سروده:

گر بر سر نفس خود امیری مردی ... از پای بیفتی، زن نگیری مردی
گر دست قضا تو را ز حکمت زن داد ... از دست مصایبش نمیری مردی!

- میدونی مشکل کجاست؟ یکیشون این همه مدت ناز می‌کرده اون یکی نازشو می‌کشیده حالا که نوبت اون یکیه که ناز کنه این یکی هنوز ناز داره! خوب ناز تو ناز میشه دیگه! (فهمیدی چی شد؟ فکر کنم یه نفر سومی باید بیاد ناز هردوشون را بکشه!)

- راه‌های مختلفی وجود داره که یکیو از دلتنگی در بیاری. مثلا می‌تونی اس ام اس بدی. می‌تونی زنگ بزنی. می‌تونی هم بری ببینیش. مراحلی داره اما اگه نمی‌تونی زنگ بزنی این دلیل نمیشه که اس ام اس ندی. اگه نمی‌تونی بری ببینیش هم دلیل نمیشه که زنگ نزنی و اس ام اس ندی! به هر حال هر کدوم از این کارا می‌تونه یه مقدار از دلتنگیشو کاهش بده.

- گفته: «با من حرف بزن» راست میگه خوب! کِی گفته اینو؟ (آخرین چت یادته؟ چقدر رو این مطلب تاکید داشت؟)

- از تهران زنگ می‌زنه میگه پارچه ارتحال امام چی شد؟!

- با یه حرف منو از این رو به اون رو می‌کنه. باورم نمیشه! حالم به شدت گرفته. از حرف قبلی خودش! اما بلافاصله یه چیزی میگه که بند بند وجودم را می‌لرزونه. قدرت خدا را می‌بینی؟ (خوب تو که این کاره‌ای چرا زودتر یه چشمه از این کارات به ما نشون نداده بودی؟)

- دو دل مونده‌ام برم کلاس یا نرم؟! از یه طرفی می‌ترسم برم و مسخره بازی باشه، از یه طرف هم می‌ترسم نرم و جلسه آخر باشه و ضرر کنم. (برم، نرم، برم، نرم، برم، نرم، برم، نرم...)

- تو که این همه صبر کردی. معنی این همه نا شکیبایی‌ چی می‌تونه باشه؟

چند کلمه خودمانی:

راست گفته‌اند صبر کلید شادمانی است.

در خلوت خیال:

این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد ... اجر صبری است کز آن شاخ نباتم دادند

- خیلی خوابم میاد! 10 به زور بیدار میشم! (تا ساعت 4 نصفه شب که بیدار بمونی همینه دیگه!)

- پیره مرده با موتورش وسط کوچه خورد زمین، سلمان هم موتور خودشو ول کرد بره به اون کمک کنه، موتور افتاد رو پای من! (ساق پام درد میکنه، مخصوصا وقتی می‌رم wc!!!)

- برا اولین بار تو عمرم بازار کار خریدم! (چی فکر می‌کردیم، چی شد!)

- حاج آقا از قم زنگ می‌زنه میگه اسم سخنران را بکنید حجة‌الاسلام ایمانی! (بیچاره یزدانی مجبور شد همه پارچه‌ها را از نو رنگ کنه.)

- 1- یادته قبلا سر اون قضیه چقدر اصرار کردی و من چقدر دلیل و برهان آوردم و آخرش هم به حرف تو گوش دادم و همون کاری را کردم که تو گفتی؟ یادته بعدش چی شد؟ یادته گفتی خوب می‌خواستی همون کار خودتو بکنی؟2- یادته آخر سر به خاطر تو چیکارش کردم؟ بعدش اومدی گفتی به من چه؟ من دوست نداشتم اینجوری بشه! 3- الانم همینطوره ها! یه کم فکر کن! یه کم منطقی باش! باز داری رو یه موضوعی اصرار می‌کنی که آخرش به حرف من می‌رسی اما شاید اون موقع دیگه برا من دیر شده باشه...

- سرمو میندازم پایین و میرم تو آزمایشگاه. خانم مهندس داره درس میده. صداش می‌زنم. صداشو نازک می‌کنه و یه نازی می‌کنه و میگه: الآن کلاسه بعدا بیاید. میگم: من بعدا کار دارم! همه دخترا که نشسته‌اند تو آز مایشگاه از خنده منفجر میشند! میاد می‌ایسته تو حلق من و میگه: بله چیکار دارید؟! پیش خودم میگم: دیگه اینجور سیم کشی دندون ندیده بودیم! علاوه بر سیم‌هایی که 4 ساله دندون‌های بالا و پایینش را پوشونده الآن برداشته دو گوشهء دندوناش دو تا چیز گذاشته که از لباش زده بیرون! درست شبیه دندون‌های دراکولا! قیافه‌اش وحشتناک بود، وحشتناک‌تر شده! (یکی نیست بهش بگه تو هرچی هم خرج دندونات بکنی خوشکل بشو نیستی. اصل کار مشکل داره!!! حالم ازش به هم می‌خوره. خیلی تو این 4 سال اذیتمون کرد. هیچ وقت یادم نمیره وقتی می‌خواستیم بریم نماز بخونیم چطور با اون خدّامی نامرد مسخره‌مون می‌کرد. سید مجتبی که همیشه میگه من یا یه بلایی(از اون بلاها!) سر این میارم یا یه روز با ماشینم می‌زنم لهش می‌کنم!)

- چقدر این استاد انقلاب آقاست! حیف که واسه مجلس رای نیاورد! آخر سر یه تشکر ویژه می‌کنم و میگم: استاد ببخشید اگه ما زیادی تو کلاس به این و اون تشر می‌رفتیم! بعضی از این دانشجوها نا آگاهند که شما باید آگاهشون کنید، اما بعضیشون هم مغرضند که ما وظیفه خودمون می‌دونیم آگاهشون کنیم!!! میگه: خواهش می‌کنم آقای برگ بید! شما اختیار دارید! (آخه میدونی چه جوری بود؟ مثلا استاد یه چیزی در مورد انقلاب می‌گفت، یکی از ته کلاس یه تیکه نثار امام و انقلاب و رهبر می‌کرد، این موقع‌ها بود که برگ بیدخان بلند می‌شدو به شیوه خودش پوز یارو را میمالید به خاک! استاد هم همیشه هاج و واج می‌موند! کار به جایی کشیده بود که امروز سر قضیه آمریکا و جنگ یکی خیلی زرت و پرت می‌کرد. اما من همچنان ساکتِ ساکت نشسته بودم. یه دفعه یکی از بچه‌هایی که اصلا من نمیشناختمش رو کرد به من و گفت: حاج آقا! شما نمی‌خواید چیزی بگید؟ منم با خونسردی گفتم: آخه وقتی اینجور داره ... و شعر میگه من چی باید بگم؟ کلاس و استاد با هم منفجر شد! بیچاره پسره هم خف!)

- این شجریان عجب با دل آدم بازی می‌کنه؟: دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود...تاکجابازدلِ غم زده‌ای سوخته بود... رسمِ عاشق کشی و شیوهء شهر آشوبی...جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته‌بود... (از قصد آروم می‌رونم که بیشتر طول بکشه!)

- پارچه‌ها زیادند! (دم سلمان گرم.)

- سرکاره میپره جلوی موتور و میگه پیاده شید! همون لحظه گل یاسی که دستمه را میگیرم جلوشو و میگم بفرمایید! عباس و سلمان می زنن زیر خنده! سرکار با لحن تمسخر آمیزی میگه بیاید پایین! پیاده میشیم. موتور را می‌خوابونه! تعجبی مونده که چرا ما هیچی نمیگیم یا فرار نمی‌کنیم! میگه موتور مال کیه؟ هیشکی هیچی نمیگه! آخه موتور مال نادره و نادر هم که مکه است! سلمان میگه مال عباسه و عباس هم مِنّ و مِن کنان میگه اسمم مهدیه! مشخصات موتور نوشته میشه و میگه فردا بیاید کلانتری 11! نیم ساعت طول میکشه که به یارو حالی کنیم بالام جان! ما خودمون از خودتونیم!!! آخر سر عُرض خواهی میکنه و میگه بفرمایید!!! (وای که چقدر خندیدیم! یادآوریش خنده دار تره!)

- مزدا تری‌ رو دیدی؟ یارو ریشاش سفید بود و ایستاد سوارشون کنه! ما هم رد شدیم! تو چراغ قرمز یارو ایستاد کنار ما. سرمو بردم نزدیک گوشش و گفتم: حاج آقا برو از ریش سفیدت خجالت بکش! (بنده خدا سرخ کرده بود اما نه راه پس داشت و نه راه پیش!)

- کبوتراش خیلی قشنگ بودند. چقدر دلم هوای کبوتر کرده. میدونی چند سال پیش بود؟! (عشق است کبوتر...)

دختره در اصل هیچی سرش نبود! همه عابرا و ماشینا نگاهش می‌کردند. پشت موتور یارو نشسته بود. گفتیم حتما شوهرشه! همینطور که با موتور از کنارشون رد می‌شدیم گفتم: خانم این چه وضعیه؟! یه دفعه پسره گازشو گرفت و پیچید تو کوچه و فرار کرد. بیچاره اشتباهی رفت تو کوچه بن بست! وای که چقدر خندیدیم! بعدش عباس گفت وایسیم تا از کوچه در بیاند؟ گفتم نه! بزار خوششون باشه... ( پژوئه از همه جالبتر بود که اومد ایستاد کنارمون و کلی تشکر کرد! گفتیم حاج آقا میبینی چه جامعه‌ای برامون ساخته‌اند؟)

- فرصت رو به اتمامه و هنوز 3 نفر را برا مشهد معرفی نکردم. (خودمو قایم می‌کنم حاج آقا منو نبینه...)

- با ذوق و شوق می پرسم خونه طرف چه خبر بود؟ میگه هیچی! (خوب من دیگه باید چی بگم؟ هیچی که هیچی!)

- من نیاز دارم که بنویسم. ننویسم منفجر میشم. من قول دادم، سرقولم هم هستم. (هرچند بعضیا فقط بلدند اذیت کنند و حرف خودشون را تکرار کنند...)

- ما را سری است با تو که گر خلق روزگار ... دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم!

- اگه اون میگه نیاز داره پس من باید چی بگم؟ اما من میگم اون طرف قضیه را هم ببین. میدونی که من چقدر بعضی چیزا برام مهمه و مراعاتشون می‌کنم؟...

چند کلمه خودمانی:

یه مثل انگلیسی میگه: حیوان به پایش بسته می‌شود، انسان به قولش!

در خلوت خیال:

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست ... حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم