- چقدر من درمانده‌ام!  چقدر من ناتوانم در تفهیم احساسم نسبت به تو!

- بعضی وقت‌ها آدم‌ها یک حرف‌هایی می‌زنند و انتظار دارند یک جواب‌هایی بشنوند. چقدر قیافه دپرسشان دیدنی است بعد از شنیدن جوابی که اصلا انتظارش را ندارند! نیمه‌شب قیافه من دیدنی بود!

- میگم: «شب‌ها چیکار می‌کنی؟» میگه: «درس عشق و عاشقی می‌خونم!» میگم: «به ما هم یاد بده...» میگه: «شماها خنگید، یاد نمی‌گیرید...» (رمزی است ز پاس ادب عشق که مرغان ... شب نوبت پرواز به پروانه گذارند) {گرفتی؟}

- میگم: «حداقل یه دلیل قانع کننده بیار که چرا؟» میگه: «تو کاری به اون کاراش نداشته باش!» (ببین! من برای کارم این همه دلیل آوردم، حالا انتظار زیادی بود تو هم برا خواسته‌ات یه دلیل بیاری؟)

- خیلی بد حرف زدم. خیلی. (از دستم ناراحت نباش. این‌ها اثرات اون رفاقت 10 ساله است. هرچی من اثر خوب روش گذاشتم، هرچی من چیز یادش دادم، اونم اخلاق گندشو گذاشت روی ما.)

- گفتم: «یاعلی!» سنّی بود. گفت: «یا حق!» گفتم: «علیٌ حق!».

- رفتم نوارهای خام را ازش گرفتم. نمی‌دونم چرا نمی‌خنده؟ (اگه به این رفتارت ادامه بدی کم کم باورم میشه که یه کاری کرده‌ام که ناراحت شدیا...)

- آخه عزیز دل من! این چه اس ام اسیه که تو میدی؟ خودت یه نگاه بهش بنداز. بعدش انتظار داری من چه جوابی بدم؟ (دیگه من و تو که نباید مثل این تازه به دوران رسیده ها با هم حرف بزنیم. اصلا شوکه شدم وقتی خوندم...)

- خوشت میاد از بحث کردن‌های الکی و اعصاب خورد کن؟ خوشت میاد همیشه به جای اینکه بری سر اصل مطلب، اول یه بحث پیش زمینه درست کنی؟ خودت شروع کردی. پس خودت هم اول باید جواب بدی. (همیشه همینطوره‌ها. خودت یه بحثی رو شروع میکنی، اما هیچ وقت ترتیب توضیح دادنو رعایت نمی‌کنی.)

- اولین شرط برای داشتن یک رابطه خوب اینه که آدما زبون همدیگه را بفهمند. بعدش میره تو فازهای دیگه. اینکه تا یکی یه چیزی میگه قبل از اینکه رو حرفش فکر کنیم در صدد جور کردن یه جواب دندان شکن براش باشیم مثل سم می‌مونه برای رابطه. اینکه وقتی باید حرف بزنیم، سکوت کنیم. وقتی باید هیچی نگیم داد بزنیم. وقتی...  (وقتی ازت خواهش می‌کنم حرف بزن بدون باید حرف بزنی. اصلا فرض کن نیاز دارم که حرف بزنی. امروز برای یک لحظه مخم هنگ کرد، به طوری که مطمئن شدم ما زبون همدیگه رانمی‌فهمیم.)

- هیچ کاری به اندازه اینکه کسی در حین صحبت، تلفنم را قطع کنه و بره ناراحتم نمی‌کنه. ( تو که اینو میدونستی. چند ساله ما با هم رفیقیم؟ این همه سال حتی یک بار هم تلفن منو قطع نکرده بودی. امروز ناراحت شدم حسابی. اما بعدش که گفتی حالت به هم خورد و مجبور شدی قطع کنی، اول آروم گرفتم که قطعم نکردی. بعد آتش گرفتم که یعنی اینقدر حرفام سنگین بود؟ ببخشید.)

- میگه: «فلانی را دیده‌ام، گفته که تو هم آره!» (چقدر من ساده‌ام! همین چند روز پیش بود داشتم به یکی می‌گفتم فلانی اونقدر منو قبول داره و اونقدر تو این چند ساله رفاقتمون محکم شده،  که اگه ده نفر هم برند پشت سر من بهش حرف بزنند، ممکن نیست نظرش نسبت به من عوض بشه.)

- فرمود: «او را در صندوقی بیفکن و آن صندوق را به دریا بینداز تا دریا آن را به ساحل بیفکند ودشمن من و دشمن او آن را بگیرد؛ و من محبتی از خودم بر تو افکندم، تا در برابر دیدگان من پرورش یابی.» (الله اکبر)

- من دهن این دختره را سرویس می‌کنم. فقط بزار بفهمم کیه. بزار بشناسمش. دهنی ازش سرویس کنم که بفهمه برگ بید کیه. نه به اون روز که رفته گفته: «وای! این برگ بید چه پسر خوبیه! چقدر مؤمن! چقدر همه می‌خواند باهاش رفیق بشند...» نه به  حالا که رفته کلی دروغ و چاخان پشت سر من ردیف کرده. اصلا این کی هست؟ منو از کجا میشناسه؟ خونواده منو از کجا میشناسه؟  (از امشب تحقیقاتم را شروع کردم. اطلاعات بدست آمده: دختره سبزه. قد 165 . دانشجوی آی تی. بسیجی. با یکی از پسرهای بسیجی هم دوسته.){فردا صبح میرم دم در بسیج خواهران. فقط شانسش بگه اونجا نباشه، که اگه باشه...}

- دلش خواسته بره. پس نمیشه سرزنشش کرد.بعدش این بنده خدا را ساده گیر آورده، نشسته براش اینجور ننه من غریبم بازی در آورده. خودش کیفشو کرده، اعصاب خوردیاشو برا این آورده؟ اون موقع که داشت از زور خوشحالی داد می‌زد خوب بود فکر اینجاشو هم می‌کرد... (توصیه میکنم خودتو از این بازی بکشی بیرون. اگه هم اصرار کرد، شرط منو بهش بگو. اگه قبول کرد به من بگو، چون اینجوری دل چند تا جوون را هم شاد میکنه.)

- امشب به این نتیجه رسیدم که آدما حرف برای گفتن زیاد دارند. بیخود به هم که میرسن مرتب میگن: «چه خبر؟؟؟   خوب! دیگه چه خبر؟!» (این نگفتن ها اسمش شرم و حیا نیست‌ها! اسمش دریغ کردن گفتنی هاست از کسی که باید براش گفت. )

- اووووه! ظهر کی و حالا کی؟ این همه مدت؟ باز قدیما ما رو که میدیدند، خجالت می‌کشیدند، می‌ترسیدند، تا یه چند روز ازشون خبری نبود. اما دیگه حالا انگار نه انگار! (رفیقم می‌خواست بره جلوشونو بگیره بگه: «شماها توی این محل زندگی میکنید. اونوقت ... برای ماست و ... برای مردم؟ اگه ... هم در کار باشه به ما می‌رسه!»)

- حسن راست می‌گفت. حداقل سوالتون را عوض کنید. «آیا شما در راهپیمایی 22 بهمن شرکت میکنید؟ چرا؟»

- دارند «میم مثل مادر» رومی‌بینند. مامان میگه بشین ببین. میگم: «من حال گریه کردن ندارم...» (تا حالا فقط تا اونجایی که دکتره بهشون میگه بچه‌تون ممکنه نقص عضو داشته باشه را دیده‌ام. وقتی مظاهر به اون گندگی بره تو سینما جلوی هزار نفر زار زار گریه کنه، دیگه من باید چکار کنم؟ ...)

- حالم اصلا خوب نیست. احتمالا یه درد شدید 24 ساعتهء دیگه باید داشته باشم. (شوک عصبی امروز خارج از طاقت من بود.)

- خیلی مسخره شده‌ها! من یه چیزی میگم، تو مریض میشی! تو یه چیزی میگی، من مریض میشم! (اصلا می‌خوای قید این رفاقتو بزنیم؟ برا هرچی خوب نباشه برای حفظ سلامتیمون که خوبه!)

- «فبأیّ ءالآء ربّکما تکذّبان». صدای فیلمه! (چند وقته قرآن نخونده‌ام؟ اوووه! ماه رمضون کی و حالا کی؟)

چند کلمه خودمانی:

چراهمه چیز ما باید با بقیه فرق کنه؟ خسته شدم. کاش مثل «همه» می‌شدیم.

در خلوت خیال:

عشقْ فکرِ دلِ افگار ز من دارد بیش ... دایه پرهیز کند طفل چو بیمار شود!
آن‌که از چشمِ تو افکند مرا بی تقصیر ... چشم دارم به همین درد گرفتار شود

پ.ن: اینجا روز نوشت منه. سرزنشم نکنید. نمی‌تونم که دروغ بگم. بیشتر از این هم بلد نیستم سانسور کنم. این ها فقط قسمتی از تمام اتفاقات امروز من بود. احتمالا طی چند روز آینده نوشتنم متفاوت خواهد شد.

- محرم هم تمام شد.خدا را شکر که یک محرم دیگه هم زنده بودیم. جای همه اون‌هایی که سال گذشته و سالهای گذشته بودند و امسال... (یاد حاج آقا صفار نژاد به خیر. خدا رحمتشون کنه.)

- صبح می‌خواستم برم دعا ندبه اما نرفتم! (دو سه هفته بود به خاطر امتحانات نرفته بودم، امروز هم آش می‌دادند، گفتم حالا میگن برا آش اومده!!!)

- همون «مجهول» زنگ زد. تا حدودی «معلوم» شد! (دو تا حرف زدی که بدجور ذهنمو مشغول کرده‌...)

- قرار بود امروز ظهر ناهار بریم بیرون! دیر شد. نرفتیم. بابا را فرستادیم غذا بگیره و بیاد. طبق معمول ماهی! (سر یه سفره دور هم بودن یه مزه دیگه‌ای میده‌ها. بعضی وقت‌ها که حمید میگه من تهرون می‌مونم، حتی فکرشم آزارم میده.)

- عصر جمعه بدی بود. خیلی بد. خیلی خیلی بد. حالم گرفته بود. دلتنگی‌هام بیشتر شده بود. حوصله هیچ کاری رو نداشتم. کلافه بودم.(خودم هم نمی‌دونستم چه مرگمه؟ چکار باید بکنم؟...)

- حمید رفت. جمعه شب بود. انگار به دل من نگاه کرد. قرآن را زیباتر از همیشه خوند. وقتی داشت رب‌اشرح لی صدری را می‌خوند، دیگه چشمای من اشکی شده بود...

- پیرمرده نزدیک هفتاد هشتاد سالشه. همون که اون روز اومده بود میگفت شیری که خوردی حلالت باشه! امشب اومد یه دستی به صورتم کشید و گفت: «یه موقع این ریشتو نزنی‌ها! اینجوری قشنگه... خدا هم اینجوری دوست داره...» گفتم: «حاجی جون از فردا ترم جدیدمون شروع میشه. دیگه از ریش و پشم هم خبری نیست!» سید از راه رسید. اونم نزدیک هفتاد سالشه. رو کرد به اون پیرمرده و به شوخی گفت: «اینا بسیجی‌اند ها! بااین‌ها حرف نزن. یه موقع سرت میره بالا دار...» پیرمرده گفت: «من از کسی نمی‌ترسم. من فقط روزی یه بند انگشت می‌کشم! اما من این دو تا داداشی را دوستشون دارم. به باباشون هم گفته ام. خدا حفظشون کنه...» و بعد در حالی که سیگارشو از تو جیبش در می‌آورد یه دعا به جون شاه پدر سوخته کرد و آروم آروم دور شد...

- درّ ی نجف - آبادی را دعوت کرده‌اند. حاج آقا گفت: «برگ بید با شما هماهنگ کرده‌اند؟» گفتم نه! گفت: «آقای ح هم فقط یه کلمه به من گفته دعوتش کردیم.» گفتم: «حاج آقا من نمی‌خوام بدجنس بشم‌ها!» (داد- ستان کل کشوره. الکی که نیست. این‌ها که یه مراسم ساده را بلد نیستند برگزار کنند، این یکی رو خدا به خیر بگذرونه!)

- خونه نادر بودیم که یکی از دوستان نتی زنگ زد. بعدش سلمان ‌گفت: «برگ بید جان! تو داری عوض میشی! همش هم مال اینترنته! چرا میری؟» گفتم: «چیزهای جدید یاد میگیرم!» گفت: «بله. یاد میگیری. اما چی؟ جز بد آموزی هیچ چیز دیگه‌ای نداره...» گفتم: «دنیا دیده بهتر از دنیا ندیده‌است!» گفت: «دنیای واقعی بله، اما نه اونجا که هیچ چیزش معلوم نیست!» گفتم: «اونجا هم دنیاییه واسه خودش...»

- مدتی بود می‌خواستیم بریم کاریز. رفتیم. هیچ کس پول تو جیبش نبود. به چیز برگر قانع شدیم.

چند کلمه خودمانی:

میگن عصر جمعه‌ها دل مؤمن به یاد آقاش میگیره‌؛ اما آقاجون من اعتراف می‌کنم که دلتنگی امروزم به خاطر شما نبود. اصلا ما کی منتظر شما بودیم که حالا امروز باشیم؟ کی فهمیدیم انتظار یعنی چی که امروز فهمیده باشیم؟ کی تحمل دوریت برامون سخت بوده که امروز بوده باشه؟

در خلوت خیال:

یوسف ما ز تهیدستی خلق آگاه است ... به چه امّید به بازار رساند خود را؟

- رفیقمه. دوستش دارم زیاد. زیادتر از اون، اینه که دلم می‌خواد مرتب سر به سرش بذارم! بهش اس ام اس دادم، اونوقت اینجوری تیکه بار آدم می‌کنه:«فکر نمی‌کنم تو نیازی به دوست دختر پولدار داشته باشی، چون الان متوجه شدم بانک زدی، چون اس ام اس دادی!!!» (تیکه میندازی؟ این همه اس ام اس که دادم حرومت باشه!!!)

- میگه: «انگار سرت خیلی شلوغه؟ اس ام اس دوبار سند شده که بی جواب موند و الآنم که مشغوله مشغوله!» (ببین! اگه شوخی می‌کنی خواهشا یه علامتی چیزی براش بزار. حد اقل دو سه تا علامت تعجب تهش بذار چون من از این حرفت جز طعن و کنایه چیز دیگه‌ای برداشت نکردم. تو که میدونی چقدر طعنه شنیدن آزارم میده؟)

- گفت: «من اینجور که تو فکر می‌کنی نیستم.» گفتم: « می‌آیید، می‌روید، حرف می‌زنید، پیام‌ می‌دهید، زنگ می‌زنید، اما نمی‌بینمتان. هستید. دعوتم می‌کنید. اما تا می‌آیم فرار می‌کنید. قایم می‌شوید. با من بازی می‌کنید. لذت می‌برید. می‌خندید. گریه می‌کنید. می‌آیم. دوباره شروع می‌کنید...» گفت: «اتفاقا من می‌خواستم بهت ثابت کنم این چیزی که تو نوشتی واقعیت نداره.» گفتم: «ولی کاری که تو کردی که کاملا حرف منو تایید میکنه!»

- گفته: «تو فقط دوست داری حرف خودتو بزنی. حرف هیشکی برات مهم نیست. همیشه سعی داری ثابت کنی که فقط حرف خودت درسته.» شنیده: «نه! من اینطوری نیستم. من هم میتونم مثل بقیه چاپلوسی اطرافیانم را بکنم اما من دوست دارم هم به چالش بکشم و هم به چالش کشیده بشم.» (خودم هم مونده‌ام که کی این وسط درست میگه...)

- به اسمش نگاه کردم و گفتم: « میگن دیوونه اگه به ماه نگاه کنه دیوونه‏تر میشه! راسته؟» گفت: «نمی‌دونم.» (واقعانمی‌دونستی یا می‌خواستی جوابمو ندی؟)

-  گفت: «چته؟» گفتم: «هیچی! ببینمت خوب میشم.» (حرفم کاملا واضح بود. اما تو بعدش یه چیز دیگه گفتیا !)

-  حمید میگه : «به هیچ جا نرسد هر که همتش پست است ... پرِ شکسته خَس و خارِ آشیانه شود! بین با چه کلماتی شعر ساخته. هنر صائب همینه‌ها!» من میگم: «من از روئیدن خار سر دیوار دانستم ... که نا کس کس نمی‌گردد بدین بالا نشینی‌ها» علی می پره تو اتاق و میگه: «کلنگ از آسمان افتاد و نشکست ... شتر از پشت بوم افتاد و قُر شد ! » (این داداش کوچیکه یه بار نذاشت ما حالمونو بکنیم...)

- همون پسره که چند شب پیش اون کامنت را گذاشته بود، زنگ زد. گفت: «این قضیه با هماهنگی جفتمون صورت گرفته. حتی اون موقع که من داشتم اون کامنت را می‌نوشتم، کنار دستم نشسته بود!» گفتم: «شما درک درستی از این قضیه ندارید. تازه تو که به من گفتی به اون هیچی نگم!!! اما من بااینکه خیلی خیلی از کامنتت ناراحت شدم، باز حق را به شما دادم و گفتم چشم دیگه جوابشو نمی‌دم!» بعد دوباره ادامه داد: «ولی وقتی شما دوباره سریع بعد از کامنت من بهش زنگ زده بودید من خیلی ناراحت شدم!» داشتم از تعجب شاخ در میاوردم. گفتم: «من زنگ زدم؟!!!» گفت: «آره. خودش گفت. گفتم با کی صحبت میکردی گفت با برگ بید!» (خدایا! نمی‌دونم چه گناهی کردم که دچار این‌ شدم. خودش پا برهنه پریده وسط زندگی من، این همه دردسر برام درست کرده، حالا تازه طلبکار هم هست...)

- بعد از مدت‌ها امشب رفتیم خونه نادر. قبلش یه تابی تو شهر زدیم و یه صفایی کردیم. (رفتیم اسنک بخوریم، حسن وارد شد. گفتیم با کی اومدی؟ گفت هیچی! مادرمه! گفتم: از کی تا حالامامانت اینقدر مد پوش شده؟ گفت آهان! خواهرمه!)

- میگه: «تو چرا نمی‌تونی اینجوری باشی؟ اینکه اسمش دروغ نیست! اگه اینو میگفتی اونم این فکرو می‌کرد بعدا برای خودت خوب بود...» پوسخندی زدم و هیچی نگفتم. (پوزخند؟! پوسخند؟!)

چند کلمه خودمانی:

اگه این چند روزه بد خلقی می‌کنم بزار به حساب دلتنگی. اگه مثل بچه‌ها بهونه گیر شده‌ام بزار به حساب تموم شدن تحملم. اوووه! می‌دونی کی بوده که با دیدنت جون گرفته‌ام؟ دیگه health ام تموم شده... دارم می‌میرما ! جون تازه بده...

در خلوت خیال:

به آینه می‌گیرم از نفَس هر دم ... به زندگی شده‌ام بس که بدگمان بی تو!

- صبح ساعت 7 از خونه میری بیرون. ساعت 5 بعد از ظهر گشنه و نالون بر می‌گردی!

- صبح زود، توی اون سرما، دیدن این مرغابی‌ها که اینجور تو آب شیرجه می‌زنند و بازی می‌کنن بدن آدم را مور مور می‌کنه! (تماشای این صحنه‌ها خیلی لذت بخشه. حیف که انتخاب واحدم دیر می‌شد...) 

- این انتخاب واحد لعنتی هم خدا را شکر تموم شد. تموم شد یعنی تموم شدا! (گوش شیطون کر انگار آخرین انتخاب واحد بود!)

- آقای دکتر اومده بود نمره‌ها رو وارد کنه و طبق معمول دخترها دست در دست ماماناشون اومده بودند، هر دو با چشمای گریون! (بعضی وقت‌ها که فکرشومی‌کنم میبینم دخترها واقعا چه ابزارهای زیادی برای نمره گرفتن در اختیار دارن! این کوچکترینشه بعضیاشو هم که نمیشه گفت...)

- گفت: سلام آقای ... (به نام اون وبلاگم صدام کرد!) تعجب کردم. گفتم چه جوری پیداش کردی؟ گفت: «بماند! اما تا شماره‌توندیدم باورم نمیشد خودتون باشی. خیلی قشنگ بود. میگم چرا شما اصلا وقت نداری‌ها!»

- از دانشگاه اومدم. بیشتر از یک ساعت زیر پل بزرگمهر نشستم. از اونجا تا خواجو پیاده رفتم. نیم ساعتی اونجا نشستم. از اونجا تا سی و سه پل پیاده رفتم. اونجا شلوغ بود و من هم خسته! دیگه ننشستم!

- رفیقم زنگ زد. حرف زدیم، از همه چیز و همه کس! لذت می‌برم از مصاحبتش. (می‌دونم من توی روابط گسترده تو زیاد به چشم نمیام. می‌دونم نوعِ رابطه‌ای که با من داری می‌تونی با خیلیای دیگه هم داشته باشی. می‌دونم من برای تو اصلا شبیه اونچه تو برای من هستی نیستم! اما من با این همه روابط  گسترده ‌ام، رابطه با تو برام یه چیز دیگه‌است. خودم هم نمی‌دونم چرا. مدتیه دارم تحلیلش می‌کنم. اینکه چرا بهت اعتماد دارم؟ چرا اینقدر باهات راحتم؟ چرا حرفات اینقدر فکرمو مشغول می‌کنه؟ چرا رفتارت اینقدر روم تاثیر داره؟ چرا اینقدر نگرانتم؟ اصلا چرا اینقدر دوستت دارم؟)

- بوی یک دردسر جدید میاد. یه نفرمجهول باز اس ام اس داده. میگه از خواننده‌های وبلاگتم! معرفی نمی‌کنه! می‌خواد سر موضوعات مختلف بحث کنه! گفتم: « شما که وبلاگ منو می‌خونی، خودت باید بدونی چقدر گفتگو با یک «مجهول» برام عذاب آوره!»

- خوش به حالشون!!! اینترنت مفت بیت المال رااز محل کار استفاده میکنن کلی هم ادعاشون میشه! (این حقوقی که میگیری حلاله؟ چرا از وقت کارت میزنی؟ اصلا اون هیچی! این استفاده از بیت المال را پولشو میدی؟ اصلااینم هیچی! چرا برای ما کلاس ت... می‌ذاری؟ اصلا باید خجالت بکشی. تازه افتخار هم می‌کنی؟...)

- گفت: «من یکی رو می خوام که فقط بشینم باهاش حرف بزنم.» گفتم: «خوبه داری روانشناسی می خونی. این رابطه بیماره. تو هم بیماری. چرا میخوای یکی دیگه را هم بیمار کنی؟» 

چند کلمه خودمانی:

نهج البلاغه را بخون. بعضی از دوستان به معنای واقعی نعمت هستند. حرف زدن باهاشون واقعا آرامش بخشه. تا اونجایی که بعضی وقت‌ها فقط می‌خوای بشنوی و هیچی نگی. اونقدر خوب و نازنین هستند که بعد از یه مکالمه طولانی مدت، اولین فکری که به ذهنت می‌رسه اینه که کاش می‌تونستی یه جوری از شرمندگیشون در بیای. تنها کاری که از دستت بر میاد اینه که دعاشون کنی و خدا را شکرکنی به خاطر داشتنشون.

در خلوت خیال:

چو شمع، جان ز نسیم سحر دریغ مدار ... ز دوستان سبک‌روح، سر دریغ مدار

- می‌گفت: «دیگه تحملم تموم شده. 4 ساله دارم سختی می‌کشم...» گفتم: «ناشکری نکن.» (اگه میشد که بگم ،حتما داستان 8 ساله یکی رو با اون کیفیت عجیب براش تعریف می‌کردم که بفهمه 4 سال اون، اونقدرها هم که فکر می کنه سخت نیست!)

- گفت: «من چه رنگی‌ام؟» گفتم: «می‌دونی که از این بازیا خوشم نمیاد.» گفت:«می‌دونم، اما حالاهمینطوری بازی بازی بگو!» (همین بچه بازیاتو دوست دارم! اگر یک درصد احتمال می‌دادم که بزرگ شدی، بدون با این افکار یه لحظه هم تحملت نمی‌کردم.)

- هیچ گاه... (شبه هایکوهات طعم تلخی داشت. درست مثل وقتی که آدم یه بادام را با اشتیاق می‌ذاره تو دهنش و می‌جوه، اما یهو طعم تلخشو زیر زبونش احساس می‌کنه...)

- بعضی وقت‌ها بدجور اعصاب خورد کن میشه‌ها. درو باز می‌کنه. اون یکی درو محکم می‌بنده. لامپو خاموش می‌کنه... (من اسمشو می‌ذارم بی اطلاعی فرهنگی!)

- یه دفعه دیدم یکی میگه: «اِ ! شمااینجا چیکار می‌کنید؟!!!» رومو که برگردونم دیدم خانم دکتره!...
(خانم دکتر! منو ببخشید. اعتراف می‌کنم که از دیدنتون خوشحال شدم اما دروغ گفتم خیلی خیلی خوش‌حال شدم! اعتراف می‌کنم که دروغ گفتم دلم براتون تنگ شده بود. اعتراف می‌کنم که دروغ گفتم منتظر بودیم اصول طراحی با شما ارائه بشه، چرا که از وقتی فهمیدیم قراره با پری-ناز ارائه بشه کلی خدا را شکرکردیم. اعتراف می‌کنم که دروغ گفتم خانم دکتر طا -هری هم مثل شما خوبه، چون اون سگش به اخلاق و رفتار سواد و تدریس شما می‌ارزه. اعتراف می‌کنم که دروغ گفتم دانشگاه از نعمت داشتن استادی مثل شما محروم شده. اعتراف می‌کنم که دروغ گفتم اگه سال دیگه رفتی خارج اونجا ما رو یاد کنید. اعتراف می‌کنم که وقتی گفتی از این ترم خانم دکتر زمین - دار هم نمی‌تونه اونجا باشه اصلا که ناراحت نشدم هیچی، تازه داشتم از خوشحالی بال در می‌آوردم، به حدی که بعدش یه اس ام اس سند تو آل به همه بچه‌ها دادم و اون‌ها را هم خوشحالشون کردم. اعتراف می‌کنم اون روز که با اون تیپ سر کلاستون اومدم همش به خاطر عصبانیت از دست شما بود. اعتراف می‌کنم نیم ساعت تو سرما پشت در ایستادم تا درس به جاهای حساسش برسه و بعد من با اون تیپ وارد بشم و کلاستون را به هم بریزم و دیدید که موفق هم شدم و شما خشکت زده‌بود وحتی نتونستی یه کلمه هم حرف بزنی. اعتراف می‌کنم که آخر ترم که دیدم در حق همه پسرها نامردی کردین و حقشونو خوردین چقدر بد و بیراه نثارتون کردم... و اعتراف می‌کنم اگر حق استادی به گردنم نداشتید و چیز یادم نداده بودید، امروز جوابتونو نمی‌دادم.)

- ساعت 3 تا 6 تعمیرگاه بودم. خسته شدم حسابی. زنگ زدم به دکتر. گفت ترمزاشو به خرج خودت درست کن، بزار کم حساب لاستیک‌ها! (دکتر جون! حالا که همچینه منم به دو تا لاستیک قانع نمیشم!)

- حاجی دوباره امشب زنگ زد. شاید قضیه 500 تومان که بردم دم در خونه بهش دادم هنوز براش جا نیفتاده. (گفت چون بچه‌هاتو دوست دارم یک و نیم میلیونش را کم می‌کنم. گفتم حاجی 500 دیگه ازش فاکتور بگیر. گفت نه. منم دیگه هیچی نگفتم.)

- میگه: «تو که درست خوبه! چرا همش میگی درس نمی خونم؟ هرکی ندونه فکر میکنه بچه تنبلی!» گفتم: «من درس نمی خونم. شاید مخم زیادی میکشه که بعضی نمره هام خوب میشه. اما درس خوندن برای من وقتیه که بتونم یه دور از روی جزوه درسی که امتحان دارم خونده باشم. تا حالا نشده. یعنی به یاد ندارم تونسته باشم یه دور بخونم... گفت: «میدونم! اگه یه دور بخونی که نمره کامل را آوردی!» (ببین! هزار بار گفتم درسی که ازش خوشم نیاد را نمی‌خونم، چه برسه به اینکه تازه از استادش هم بدم بیاد.)

- اس ام اس داده: «دیگه نه زنگی! نه اس ام اسی! نه سراغی! چت شده با من؟ چرا نمی‌گی؟» گفتم: «این چه حرفیه؟ این چند روزه که همش امتحان داشتم. امروز هم گرفتار بودم.» (دوست داشتم چند کلمه خودمانی دیشبم را برات بفرستم، اما ...)

چند کلمه خودمانی:

خیلی خنده‌داره آدم تو کار خودش مونده باشه، اما پای درد دل بقیه که میشینه بخواد یه ژست عاقلانه به خودش بگیره و احیانا نصیحت کنه! اینجور مواقع یکی نیست بگه تو اگه بیل زنی، دو تا در ... خودت بزن.

در خلوت خیال:

مکن ای عقل در اصلاحِ من اوقاتِ خود باطل ... که غیر از عشق، کارِ دیگر از من بر نمی‌آید

- امتحانات تموم شد. راحت شدیم.

- از اول اولش مصمم بوم که برم، بعدش نا امید شدم. بعد دوباره عزمم را جزم کردم. آخرش دیگه چاره‌ای نداشتم، گفتم نمی‌رم، اما باز بعدش گفتم میرم ببینم چی میشه، رفتم اما به نزدیکی‌هاش که رسیدم دیگه دیر شده بود. همونجا بود که برگشتم.

- سقف زیر زمین زده شد. همش نگران این بود که نکنه یخ بزنه. ( نگرانشم.می ترسم آخرش از فکر و خیال کار دست خودش بده.)

- گفت: «شماره ات را میدی؟» گفتم: « یعنی شماره منو نداری؟» گفت: «فقط یه خرده گاو شده‌ام!» (گاو نشده بودی. فقط دلت یکیو می‌خواست که فحشش بدی. منم که فحش خورم ملس! حالا که دیگه شمارمو داری، هرمو قع خواستی می‌تونی باز زنگ بزنی...)

- گفتم: « بچه خوبیه. چندین سال پیش یه مدت کوتاهی باهم بودیم بعد زن گرفت و رفت » گفت: « ولی من بچه ی خوبی نیستم حالم هم خوب نیست » (اگه می خواستی نگی چته چرا گفتی حالت خوب نیست؟ می‌خواستی منو ضایع کنی؟ یااینم یه جور کلاس گذاشتنه؟)

- گفتم : «...  منم؟» گفت: «بله خودتی!» گفتم: «پس به خودم خبر نداده‌اند؟» مدتی بعد گفت: «فرض کن !»

 - گفت: « برو بینیم بابا » گفتم: « دیشب نمکی را دیدی؟» گفت:«نه!» گفتم: «کدخدا سلیمون یه لحظه عصبانی شد، بهش گفت برو بینیم بابا، اونم رفت. کدخدا پشیمون شد. دلجویی کرد. اما دیر شده بود، اون رفته بود.» (چطور بعد از این همه سال، نمکی رو ندیدی؟ اسم فیلمش: «مسافران مهتاب» ارزش یه بار دیدن را داره.)

- گفتم: « من دیشب امتحان داشتم اما بازم نشستم دیدم و گریه کردم » گفت: «از بس که خری» (نمی‌دونستم خرها هم گریه می‌کنند. فکر می‌کردم فقط اسب‌ها گریه می‌کنند.)

- گفت: « به خدا خیلی دوستت دارم .یه وقت فکرای مزخرف نکنی ؟» عبارتی پیدا نکردم که بتونم بهش بفهمونم من بیشتر دوستش دارم.

- گفت: «سازنده ترین کلمه صبر است...» گفتم: «ما هم صبر را کردیم و هم شکیبایی را...»

- گفت: «روزگار با من خیلی بازی کرد. تو اگه بچه که بودی بچگی کردی، من همین کار راهم نتونستم بکنم. روزگار باهام جنگید منم شروع به جنگیدن کردم. روزگار خوردم کرد، خالیم کرد از همه چیز، از هر آنچه در ذهنم ساخته بودم...» (داستانت غم انگیزه عزیز، اما فکر نمی‌کنم به غمناکی داستان من باشه...)

- گفت: «آنقدر آرزوهایم را به گور بردم که دیگر جایی برای جسدم نیست.» گفتم: «در مورد آرزوها قبلا بهت گفته‌ام که شب‌ها قبل از خواب چکارشون می‌کنم!»

- قابی که بهم دادی را زدم به دیوار اتاقم. نمی‌دونم چرا هر موقع نگاهم بهش می‌افته مصرع دومش بیشتر نمود می‌کنه... 

- امروز باز به این نتیجه رسیدم که هیچ کس مثل خودم وبلاگ نمی‌خواند.(اشکال از منه. انگار من زیادی برا نوشته های بقیه ارزش قائلم...)

چند کلمه خودمانی:

ببین! دلم برات تنگ شده. می‌دونم یه نگاه که به دل خودت بندازی می‌تونی اینو بفهمی. اما اینکه چرا سراغی ازت نمی‌گیرم؟ می‌تونی بزاری به حساب تمرین روزهای آینده، یا به حساب یادآوری خاطرات گذشته!

درخلوت خیال:

به یاد خلوت آغوش او هرگاه می‌افتم ... فضای آسمان بر دیدهء من تنگ می‌گردد!

دل خوش مشرب من صلحِ کُل کرده‌ست با عالم ... که آب صاف با هر شیشه‌ای یکرنگ می‌گردد

به هر برگی در این گلزار، پیوندِ دگر دارم ... شود گر غنچه‌ای در هم، دل من تنگ می‌گردد

- صبح رفتم دانشگاه صنعتی. داشتم تو آزمایشگاه‌ها دنبالش می‌گشتم که از اون دوربا خنده صدا زد: «دنبال کی می‌گردی؟» (چقدر این مرد عزیزه !چقدر آقاست!)

- زنگ زد. گفت انشالله که حل میشه. حتی بقیه چیزها را هم پرسید. (دلم می‌خواست شرم استاد و شاگردی نبود و می‌پریدم می‌بوسیدمش!)

- گفت: «برگ بید می‌بینی؟ اینجا همهء دستگاه‌ها و وسایل‌ها فراهمه. مثلا این دستگاه HPLC . تو کشور 18 تاش وجود داره که 4 تاش کار می‌کنه. هر چی بخوایم دم دسته اونوقت دانشگاه شما باید دنبال یه لوله ازمایش بگردیم! تازه دانشگاه شما یعنی بهترین دانشگاهه، یعنی جامعه، یعنی باامکاناته! خدا به داد بقیه‌شون برسه!»  گفتم: «آقای مهندس اینجا رو بااونجا مقایسه نکن.» (دوست داشتم بهش بگم دلیل دپرسی من هم از همون ترم اول همین بود. 20 ساله اینجام به خاطر همین وقتی رفتم اونجا یهو شوکه شدم!)

- دنبال ماشین می‌گشت که بره تا جایی. گفتم آقای مهندس من ماشین دارم. گفت بریم! (برگشتنه گفت: این ماشینا چطوره؟ گفتم خوبه! گفت یکیشو خریدم اما فروختم!)

- ساعت 1 با خانم مهندس قرار داشتم. بنده خدا تو این چهار ساعت تمام سعیشو کرد. (گفتم این ترم اونجا درس نمی‌گیری؟ گفت ترم پیش یه آزمایشگاه داشتم امااین ترم نه.)

- ببین! من فقط تک زنگ زدم که سربه سرش بزارم، طبق عادت شبانه که هر موقع می‌خوام دیر وقت بخوابم چندتا از رفقا را بیدار می‌کنم! حالا اگه شما فکر دیگه ای کردی این دیگه مشکل ذهن کوچک خودته.(می‌دونستم آخرش دردسر می‌شه.)

- اومده کامنت گذاشته. هر چی از دهنش دراومده گفته. کلی تهمت زده، آخرش هم تعین تکلیف کرده و رفته. (باشه من حق را به تو میدم. اما پسر خوب! شما یه ذره دیر به فکر افتادی. همون روز که اولین اس ام اس را دادی و به جای اینکه مثل آدم خودت را معرفی کنی مرتب سر به سرم گذاشتی و تیکه پروندی من تعجب کردم. همون روز که بلافاصله به من زنگ زدین، من تعجب کردم. همون روز که زنگ می‌زدین و می‌گفتین و می‌خندیدین باعث تعجب من شده بود. اصلا همون روز باید به فکر می‌بودی. چرا حالا؟ تازه چرا به این شکل؟ جالب اینکه من بارها همین موضوع را بهش گوشزد کردم اما می‌گفت این مساله برای ما حل شده!)

چند کلمه خودمانی:
بعضی‌ها بعضی وقت‌ها که جو گیر می‌شن یه کارهایی می‌کنن که خیلی بچه‌گانه است. اونقدر که باعث تعجب اطرافیانشون می‌شن اماباز خودشون متوجه نیستند. بعد از یه مدت که از تب و تای اون حالت می‌افتن و باد سرشون می‌خوابه، تازه می‌فهمند چه اشتباهی کرده‌اند! جالب اینجاست که الآن راهی را برای جبران اشتباهشون انتخاب می‌کنن که خودش دوچندان اشتباهه! و نه تنها اشتباهات قبل را جبران نمی‌کنه که اثرات سوءش بیشتر از قبل دامنگیرشون میشه. (خدایا ما رو در جرگه این افراد قرار ندا، گرفتار این افراد هم نگردان! آمین.)

در خلوت خیال:

زلیخا ماند در حسرت که یوسف گشت زندانی ... چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی؟

پ.ن: فردا سخت‌ترین امتحانمه، اما یه بچه با این رفتارش چنان اعصاب خوردی برا آدم درست می‌کنه که تنها راه را نوشتن می‌بینه تا بلکه از دست این افکار خلاص بشه.

- اولتیماتوم داده که یا توضیح میدی یا دیگه نه زنگ می‌زنم نه اس ام اس میدم. (باور کن من اگه توضیح هم بدم فایده‌ای نداره. تو حرف منو نمی‌فهمی. بزار رفاقتمون همینطور بمونه.)

- من فقط تک زنگ زدم که سربه سرش بزارم، از کجا می‌دونستم اینقدر کوته نظره؟ (نه به اون روز که روبرو خودش زنگ می‌زنی و میگی و می‌خندی نه به  حالا! دیگه تموم.)

- گفتم: «دو تا از رفیقات را هم که تو چهار باغ گرفته‌اند!» کنجکاو شد. اونقدر میس زد تا مجبور شدم بگم. گفتم به کسی نگو اما می‌دونم الآن دیگه همه می‌دونند! (هیچی تو دلش نیست. فقط زبونشو نمی‌تونه نگه داره.)

- زنگ زدم به خانم مهندس. گفت یا امشب یا فردا خبرشو بهت میدم.

- زنگ زد. می‌گفت تو آتلیه دوستم هستم! گفت ناراحتی؟ گفتم نه! (نگفتم ناراحتم ولی نه از دست تو، از دست خودم که چرا نمی‌تونم بهت بفهمونم.)

- فکر کنم آدما هر چی هم به هم نزدیک باشند آخرش یه سری حریم خصوصی برا خودشون قائلند. چرا اصرار داریم که واردش بشیم؟

- یکی از کاندیدا ها اومده بود بعد از نماز سخنرانی کنه. حاج آقا گفت بهش بگو همون 22 بهمن که دعوتت کرده‌اند بیا! (توجه داریم که الآن تبلیغات ممنوعه اما ایشون فقط می‌خواستند در مورد شخصیت امام خمینی صحبت کنند! ایشون همون کسی هستند که تومحرم هم مرتب به من زنگ می‌زدند و میگفتند می‌خوام بیام در مورد شخصیت امام حسین صحبت کنم! امشب خواستم بهش بگم خوب شما برو سخنران بشو چرامی‌خوای نماینده مجلس بشی؟ ) {جالب توجه اینکه این آقا احتمالا همون کسیه که خود من هم بهش رای بدم!!!}

- مهندس می‌گفت: «اینه عدالتتون؟ یکی تا یه شب قبل از تبلیغات نمی‌دونه صلاحیت داره یا نه، یکی از یه سال پیش داره فعالیت می‌کنه. به تنها چیزی هم که فکر نمی‌کنه تایید صلاحیته!» (اشکالات نابی می‌کنه بعضی وقت‌ها)

- دو تا دختر اومده بودند میگفتند امروز یکی کیفمونو زده. همه زندگیمون هم توش بوده. 200 هزار تومن پول هم بوده! حاج آقا گفت: « برگ بید یه تحقیقی بکن ببین می‌تونی پیداش کنی؟» گفتم: «حاجی جون اون موتوریه که اون روز دست دختره را گرفت مشهدی بود. اونم با کاری که ماباهاش کردیم فکر نکنم دیگه این طرف‌ها پیداش بشه!»

- می‌گفت: «یه دختره یه مدت زنگ می‌زد. از اول بهش گفته بودم من اهل این جور چیزها نیستما، اما ول کن نبود. خدا را شکر این ترم انتقالی گرفت رفت. حالا امروز دیدم دو تا از دوستاش طعنه می‌زنن که چرا فلانی یه زنگ به فلانی نمی زنه حالشو بپرسه! منم زنگ زدم هرچی از دهنم در اومد بهش گفتم!»
گفتم: «سید خوش تیپی همین مشکلات را هم داره!»
باز گفت: «یه دختره دیگه هم به رفیقش گفته بیاد به من بگه که فلانی از تو خوشش میاد! من توجه نکردم اماامروز تو نمازخونه یکی از پسرها منو به اسم اون خانم صدا زد، منم محکم زدم تو دهنش!»
 گفتم: «سید خوش تیپی همین مشکلات را هم داره!»

- گفت: «دیشب دفترچه قسطامو ورق می‌زدم، دیدم تمومی نداره، تا آخر عمر بدهکار مهربونیاتم!» گفتم: «ما مهربونی کردن بلد نیستیم. همین که یاد بگیریم افکار و عقاید کسی رو مسخره نکنیم خودش خیلیه!» (ببین! تا تکلیف این مسخره کردن افکار و عقایدرا مشخص نکنی دلم باهات صاف نمیشه‌ها. گفته باشم!)

- گفت: «کاش زمانی فرا می‌رسید که آدم‌ها هرچی می‌خواستند بگند راحت می‌گفتند و در عوض طرف مقابلشون همون جور که اونها انتظار داشتند، درکشون می‌کردند.» گفتم: «خدا زبان را به آدم داده که آدم حرفشو بزنه وگرنه بعضی حرف‌ها ممکنه زمانی گفته بشه که دیگه خیلی دیره! واما اینکه ما بخواهیم همه افراد همه حرفهای ما را درک کنند، انتظار زیادیه!» (گاهی موقع ها یه جور حرف می‌زنه که فکر می‌کنم واقعا کسی رو نداره!)

- گفت: «چرخ‌های سنگین زندگی با دست‌های نامرئی امید می‌چرخند!» (نمی‌دونم چرااین چند روزه همه می‌خواند به من امیدواری بدند؟!)

- گفت: « روزگار همه درهای بسته را به روی آدم های صبور و بردبار می‌گشاید.» حرفش قشنگ بود و قابل تامل اما گفتم: «این چه ربطی به حرف من داشت؟ مثل اینکه یه تیکه انداختیم سر دلت ها!»

- گفته: « در این مدت که روزانه‌هایم را می‌نویسم ... یعنی حالا باید بپرسیم آدرسش کجاست؟!!!» (واقعا بعضیا بلدند یه جور سوال بپرسند که آدم نتونه از زیرش در بره!)

- سخنرانی اما تو مدرسه علوی را نشون میداد. الله اکبر از این مرد.

چند کلمه خودمانی:

تو که همیشه حرف گوش کن بودی، قرار نبود حرف گوش نکن بشیا! پس حالا هم بیا و مثل همیشه حرفمو گوش کن، قول می‌دم به نفع هردومونه!

در خلوت خیال:

می‌توان خواند از جبین خاک احوال مرا ... بس که پیش یار حرفم بر زمین افتاده است!!!

- 12 بهمن بود. روز ورود امام خمینی. امروز عصر که شبکه 3 داشت کل سخنرانی امام تو بهشت زهرا رو پخش می کرد، چند باری اشک تو چشمام جمع شد. از خجالت خانواده، قورتش دادم. واقعا چه شجاعتی، چه صلابتی. هر کس یه چیزی می‌گفت.من گفتم: «این تازه یه بعد از شخصیت امامه، عرفانش، اخلاقش،معنویتش، مرجعیتش،توی هر کدوم از این ابعاد سرآمد بود.» 14 خرداد سال 79 بود که نوشتم:« هنوز امام خمینی را نشناختیم. این پیر فرزانه چه از نظر عرفان، سیاست، سلوک، اصلا کی بود؟ چه کرد؟ چه اندیشه‌هایی داشت؟ انشالله بریم دنبالش.» و نرفتم.

- هیچ سالی صدا و سیما تا این اندازه سرود‌های انقلابی و فیلم‌های مستند از دوران نهضت پخش نمیکرد. شانسمون گفته نزدیک انتخاباته و باید یه جور مردمو خر کرد. وگرنه باز مثل سالهای پیش به پخش سرود چند تا خواننده سوسول پاپ اکتفا می‌کرد!

- امروز ظهر برنامه کودک یه چیزی پخش می‌کرد که مثلا هواپیمای امام میومد و بچه‌ها داشتند بازی می‌کردند و بعد هواپیما رو سرشون یه دور می‌زد و دو تا چراغ هم براشون می‌زد و این‌ها خوشحال می‌شدند! حمید گفت: «برگ بید یادته ما بچه بودیم همین برنامه کودک چه چیزایی از انقلاب نشون می‌داد؟ از فیلم آقای غلامی گرفته تا راهپیمایی و توپ و تانک و تفنگ و خون. حالا چطوری بچه ها رو باانقلاب آشنا می‌کنن؟! ما یاد گرفتیم که این انقلاب با خون بدست اومده پس قدرشو می‌دونیم. بچه‌های امروزی هم یاد می‌گیرن با خنده و بازی بدست اومده پس همین اندازه قدرشو خواهند دانست!...»

- گفت: «به مانع های سر راهت به چشم فرصتی برای پریدن نگاه کن.» گفتم: «پرده شرم است مانع در میان ما و دوست ... شمع را فانوس از پروانه می‌سازد جدا» گفت: «هردو جانسوزند اما این کجا و آن کجا!» گفتم: «دو دولت است که یکبار آرزو دارم ... تو در کنار من و شرم از میان رفته.»  گفت: «رسیدن به بعضی از آرزوها به قیمت از دست دادن خیلی چیزها تموم میشه...» (هیس شدم...)

- میگه شعرهای فروغ فرحزاد را می‌خونم. بعضیاشو خیلی دوست دارم. (نگفتم که حس خوبی نسبت به اشعارش ندارم هرچند هیچ وقت هم نخونده‌ام که ببینم خوشم میاد یا نه!)

- اومده یه چیزی گفته، منم جوابشو دادم. حالا بدش اومده، طلبکار شده. گفت توضیح بده. گفتم فقط رو در رو. گفت نه. گفتم پس معذرت می‌خوام، به سلامت. (دوستش داشتم برا همین میخواستم بهش معنی بازی رو بگم. می‌خواستم بهش بگم که هیچ وقت نتونستم رفاقت بین خودم و تو رو تحلیل کنم. می‌خواستم بگم اگه این اسمش بازی نیست، میشه بفرمایید چیه؟ دیدم خیلی بچه‌ است هنوز واسه این حرفا کوچیکه...)

- گفت: رفتم دفتر، یه پسره بود زمین را نگاه می‌کرد و سوالاتم را جواب می‌داد. گفتم: اینا کارشون درسته. یا آخوندند یا آخوند زاده!

- زنگ زده اول کاری مطلب سیاسی می‌خواد! گفتم آخه تحلیل سیاسی همینجوری که نیست. گفت می‌دونم اما یه کاریش بکن. (چقدر این بچه پاک و ساده‌است.)

- خودش یه بحث الکی رو باز می‌کنه بعد کلی نصیحتم می‌کنه، آخرش میگه: «احساس می‌کنم داری افکار و عقاید منو مسخره می‌کنی!» گفتم: «افتخارم اینه که هیچ وقت کسی رو مسخره نکرده‌ام. یعنی از بچگی اینجور یادم دادند.» (نمی‌دونم چرا با اینکه نقاط اشتراک فراوانی داریم به نتیجه‌ای نمی‌رسیم؟)

 - گفتم: «به سلامت. فقط هر جا میرید پشت سرتون را نگاه کنید!» گفت: «بچه ها می‌گن میاید با هم بریم بگردیم؟» گفتم: «اون یکی را که میدونم در مورد من چی فکر می‌کنه. اون یکی دیگه هم که یحتمل می‌خواد باباش را هم بیاره! می‌مونه تو که به قول خودت خیلی تنهایی!»

- با داش علی رفتیم علمدار. خیلی عالی بود. صفا کردم حسابی. (تو اوج احساس یه دعا کردم. یعنی مستجاب میشه؟)

- جفتشون دروغ می‌گفتند. یکیشون هر موقع موبایلش زنگ می‌خورد می‌داد به یکی می‌گفت بگو تصادف کرده، تو بیمارستانه. اون یکی هم هر موقع موبایلش زنگ می‌خورد می‌داد به یکی می‌گفت بگو باباش مریضه، باباشو برده بیمارستان. دیشب هر دو اتفاق با هم افتاد. اون تصادف کرد و بابای اون هم مریض شد. رفتیم باباشو بردیم بیمارستان و یه سر هم به اون تصادفیه زدیم! (خدا رحمشون کرده. هر جفتشون مرگ را با چشماشون دیدند.)

- مامان نصیحتم کرد. راست میگه. هرچند من هدفم خوبه اما اینجوری ممکنه برای خودم هم بد بشه. انشالله که تو گوشم می‌مونه.

- حمید آمد! چقدر دوستش دارم. همه دوران کودکیمان با هم گذشت. بعضی وقت‌ها که بعضی خاطرات ناب رو یادآوری می‌کنیم، چیزی که اخرش برام می‌مونه فقط حسرته. حسرت. (امروز وقتی گفت: برگ بید یادته اینجوری منو گول می‌زدی؟! فقط می‌خواستم گریه کنم...)

 چند کلمه خودمانی:
امروز که بهم گفتی امیدوار باش و کلی هم فلسفه چینی کردی و از کرم ابریشم و پروانه گفتی، تا چند ساعتی امیدوار بودم! اما بعدش دیدم پیلهء ما رو ملخ خورده! به چی امیدوار باشم؟

در خلوت خیال:

نیست غیر از نا امیدی حاصل دیگر مرا ... دانهء بی طالعم، در خشک سال افتاده‌ام
با همه مشکل گشایی، خاک باشد رزق من ... بر سر ره چون کلیدِ اهلِ فال افتاده‌ام!

پ.ن: پارسی بلاگ امروز خراب بود. می‌گفتند از سرورهای صدا سیماست! می گفتند مشکل اساسی تر از این حرفاست! می گفتند مهندس باید سرورشو ببره خارج! 

- قند بد نشد. هنوز نگران اصول مهندسی‌ام.

- تحریم شکسته شد! دیشب حاج آقابابا را دیده بود، گفته بود چرا این نمیاد؟ بابا گفته بود: امتحان داره. حاجی گفته بود: یعنی وقت یه نماز هم نداره؟ (امشب رفتم. تا آخر دعا کمیل هم نشستم.)

- «مادر مرد. از بس که جان ندارد.»

- گفتم مامان من شام نمی‌خورم. رفتیم اول یه سر به آقای سمسارزاده زدیم! یه چیزی برا آبجی گرفتم. اونم یه چیزی گرفت برا جهان. بعد رفتیم پیش امید یه اسنک زدیم تو رگ و بعد هم یه دوری زدیم تو خیابونا و بعدش هم لب خواجو. اونقدر ایستادیم که بارون گرفت و بعد بارون تبدیل به برف شد و بعد شروع کردیم از سرما بلرزیم! اگه زوری نکشیده بودم تو ماشین، تا صبح می‌موندم همونجا.

- گفت: «تو چرا دستت خالیه؟» گفتم : «من چند سالیه انگشتر تو انگشتم نمی‌کنم». گفت:«چرا؟» گفتم: «داستانش مفصله.» نگاه کرد و سکوت! فهمیدم مشتاق شنیدنه. گفتم: « یه انگشتر داشتم که مال حضرت زهرا(س) بود. جفت بود. یه روز جفتشو با یه دوستی با هم تو دستمون کرده بودیم. چندین سال دستم بود. تو این سالها، چندین بار گم شد و به طور معجزه آسایی پیدا شد. یه بار به تابوت شهدا که رو تریلی حمل می‌کردند گرفت و از دستم در اومد. گریه می‌کردم و می رفتم.1 کیلومتر بعد رو زمین جلوی پام پیداش کردم. یه بار تو دوره مربیگری شب که اومدم با گازوئیل‌ها صورتمو شستم ، گم شد. فردا صبحش که اون طرف پادگان، تو میدون رژه می‌رفتیم، یکی از بچه‌ها تو خاک‌ها پیداش کرد. یه بار... . خلاصه گم می‌شد و پیدا میشد تا سال اولی که اومدم دانشگاه. اونجا روکردم به انگشتر و یه حرف مفتی زدم. همون روز گم شد و دیگه پیدا نشد. من هم دیگه انگشتر دستم نکردم...» گفت:«معجزه است. معجزه...»

- به دعا کمیل نرسیدم. حیف شد.(تقصیر خودمه. گفته بودم امشب نمیرم.)

- به خواب و فال و اینجور چیزا اعتقادی ندارم. دیشب خواب دیدم همه بچه‌ها به من نگاه می‌کنن و دارند میرن مسابقه! صبح که بیدار شدم یادم اومد امروز روز مسابقه‌است! به کل یادم رفته بود. زنگ زدم باقری گفتم: امروزه؟ من امتحان دارم! گفت تاریخش عوض شده. شده بیستم شایدم سی‌ام! (خواب عجیبی بود.)

- تو که میدونی من سر خرج موبایلم می‌ترسم. پس خواهشا از یه اس ام اس کمال استفاده را بکن. چرا یه جور می‌نویسی که من هی سوال کنم و تو جواب بدی؟

- میگه: «خوب... به مامان خانم هم گفتم.» گفتم: «به سلامتی! چیچیش به ما می‌رسه؟» (اصلا خودش هم نمی‌دونه داره چیکار می‌کنه. نه به اون دروغ‌های شاخدار بی دلیلی که گفته، نه به این...)

- گفته بودم عمرا اینجا رو پیدا کنی. رفته یه جا را پیدا کرده میگه مطمئنم خودتی! میگم نیستم. باز حرف خودشو تکرار می‌کنه. تازه درست و حسابی هم که حرف نمی‌زنه. بیست سوالی در آورده. هی مثل بچه‌ها اولشو میگه، دومشومیگه! (آخه عزیز دلم چقدر توساده‌ای که نمی‌دونی من عرضه نوشتن مطالب به اون قشنگی را ندارم. اما خوب شد! تو که مطلب اونجوری دوست داری بهتره همونجا رو بخونی!)

- اگه خوندن اینجا باعث بشه که از من دور بشی می‌خوام صد سال اینجا رو نخونی.

- میگه:«اگه آدرستو دادی، میام میبینمت.» گفتم: «اون ذوق شوقت را ببینم یا این جور حرف زدنتو؟» (دلم یهو ریخت پایین)

- من برای کارم دلیل دارم. کاشکی فقط یه دلیل می‌آورد که بدونم این همه اصرارش واسه چیه.

- میگم تو نمی‌فهمی. بدش میاد. میگه خیلی بهم برخورد. میگم: «بعضی وقت‌ها آدم ها نمی‌فهمند، بعضی وقت‌ها هم عرضه این را ندارند که به طرف مقابلشون بفهمونند که فهمیده‌اند! در هر دو صورت نیازه که یکی بهشون یاد آوری کنه که متوجه نیستند. من هم اگه نفهمیدم خوشحال میشم بهم بگی نمی‌فهمی.»

- یادته چندین سال پیش گفتم دفترچه خاطراتتو بدون اینکه تغیرش بدی بهم بده؟ دادی، اما از خرده‌ پاک‌کن های زیر صفحاتش معلوم بود که خیلی چیزاشو پاک کردی. من بهت حق دادم. چون از همون اول هم می‌دونستم درخواستم غیر عاقلانه‌است. حالا این قضیه هم همینطوره. مطمئنی درخواستت درست و منطقیه؟

- من تو امتحاناتت سر به سرت نذاشتم. میشه خواهش کنم تو هم چند روز دیگه تحمل کنی؟

چند کلمه خودمانی:
بعضی وقت‌ها روی انجام یک کاری اصرار می‌کنیم، بدون اینکه متوجه باشیم طرف مقابلمون چه معذوریت‌هایی برای انجام ندادنش داره. حتما برای خودمون هم دلایلی داریم. چه بسا فکر می‌کنیم این کار اصلا به نفع خود طرف مقابله، اما نمی‌دونیم با هر بار گفتن، چقدر داریم عذابش می‌دیم.

در خلوت خیال:

پرواز من به بال و پر توست، زینهار ... مشکن مرا، که میشکنی بالِ خویش را