- امشب شب آخر روضه حاج حسین بود و من نرفتم. دلم هم نمی‌خواست برم. انگار پارسال هم شب آخر نرفتم. با اون رفتار پارسالش سر فیلم‌ها همون بهتر که نرم. (چند شبش را رفتم منتها امشب نرفتم که نگند واسه شام اومده!)

- مجید اومد تو کانون یه کم ریاضی باهام کار کرد. سخته. فکر نکنم نتیجه‌ای داشه باشه. (همه چیز دست به دست هم داده که من باز این درس لعنتی را بمونم. مجید هم داره میره سوریه!)

- مرد جلوی مهمان‌ها زنش را خیط کرد. درست است که حق با مرد بود، اما نباید آن تشبیه را به کار می‌برد. اصولا این مرد همیشه تشابهاتش مشکل دارد. مثل مثلی که آن شب زد! من که امشب از ناراحتی حالم بد شد. نمی‌دانم بقیه این را فهمیدند یا نه اما برای من که خیلی سنگین تمام شد. (چقدر خوبست که زن و مرد به هم احترام بگذارند؛ احترامی متقابل)

- این اکبر آقا زیادی در مورد احمدی نژاد مزه می‌پرونه‌ها! البته دو سه بار شوخی شوخی جوابشو دادم اما اگه کار به توهین برسه اونوقت لحن منم عوض میشه‌ها.

- این حج محسن هم عجب آدم آب زیر کاهیه. درسته تو بحث‌ها شرکت نمی‌کنه اما تغیر قیافه‌اش نشون می‌ده که خیلی عصبانی میشه. (گفتم آخه قضیه  آقای مُن تظری آبی نیست که هنوز بشه ازش ماهی گرفت. دورانش گذشت. به در زدم که دیوار بشنوه!)

- یه شُش بگیر بخور!

- وقتی همه مریضند، اینجاست که توانایی مادر خانواده معلوم می‌شود. اگر توانست بحران را مدیریت کنه میشه یه حساب‌هایی روش کرد اما اگه اونم نشست و بُغ کرد دیگه از بقیه چه انتظاری میشه داشت؟ (مادر به حکم مادر بودنش باید مادر باشه. باید مادری کنه.)

- یکی نیست تو اون خونه یه شام بده این بنده خدا  بخوره؟ مریضه. الآن بدنش ضعیفه نیاز به غذای بیشتر و مقوی‌تر داره. (میگه: میل ندارم. میوه خوردم!)

- بچه گول می‌زنی؟ (حالا گیرم که گول هم نزنی. آخه این موقع شب مثلا چیکار می‌تونی بکنی؟)

- تو دیگه الآن تنها مال خودت نیستی. (خواستم در ادامش بگم: هرچند قبلا هم نبودی...)

- یکی نکرده بود بره پای این مرغهای بیچاره را باز کنه. اگه می‌دونستم که خودم رفته بودم. (این ننه جون هم فقط هارت و پورت داره‌ها! پس اون موقع که چادر چاقچور کرد و دوید لامپ راروشن کرد رفت که چیکار بکنه؟!)

- من که خیلی وقت پیش ها گفتم حسن را دوست دارم. (نه اینکه تحفهء خاصی باشه یا مثلا تا به حال گلی به سر ما زده باشه‌ها! نه! فقط چون دوست داشتنیه. )

- هر موقع از این وبلاگ خسته میشم سریع میرم یکی از آرشیو ها را می‌خونم. خاطرات که زنده میشند انگار منم روحیه مضاعف می‌گیرم.

چند کلمه خودمانی:

امشب شنیدم: خطا باعث معروفیت میشه و موفقیت باعث حسادت.

(اما من دوست دارم موفق بشم و به خاطر موفقیتم معروف.)

در خلوت خیال:

این دفتر لعنتیِ من که چند ماهه بردی را بردار بیار، که وقتی ذهنم یاری نمی‌کنه و می‌خوام یه شعر از صائب تو این وبلاگِ بی صاحاب بنویسم اینجور درمونده نشم.

برای خالی نبودن عریضه:

این همه آشفته حالی  ~   این همه نازک خیالی
   ای به دوش افکنده گیسو  ~   از تو دارم، از تو دارم...

- وقتی اینجا می‌نویسم، یعنی حالم خوب است و زندگی به روال عادی خود برگشته است.

- بعد از دو شب که رفته‌ام حسینیه همه می‌پرسند کجایی؟! بعضی ها با حالت طلبکارانه و بعضی‌ها هم دوستانه و دلجویانه.

- این دفعه دومی است که حامد مرا به استخر دعوت می‌کند و من از رفتن معذورم. (حامد جان رسما معذرت.)

- تا به حال چندین بار است که به خانه‌ء محمّد می‌روم و دقیقا همین اتفاق می‌افتد. (ناراحت نمی‌شوم. فرهنگ‌ها متفاوت است.)

- سرش را روبه آسمان کرد و داد زد: خدایا؟!  اصلا چه کسی گفته که من باید اصلاحگر باشم؟ من عرضه داشته باشم تمبان خودم را بکشم بالا،  هنر کرده‌ام.

- زن حتی جواب شوهرش را هم نمی‌دهد. اخم می‌کند. اما خدا نکند که فقط پسرش یک مزّه بپرّاند، هر دو با هم می‌خندند. حالا بخند و کی بخند. (این بد است. در روابط زن و شوهری. زن باید اول شوهرش را دوست داشته باشد. بعد پسرش را. خداوند هم اینچنین را بهتر می پسندد.)

- خداوند حسّی به ما عنایت فرموده که جنس خالص را از جنسی که خرده شیشه دارد زود تشخیص می‌دهیم. (الحمدلله)

-  من سالها با جع—همنشین بوده‌ام. سالها این جابجایی حروفش مراآزار می‌داده است. حال فکرش را بکن وقتی یکی دیگر از بهترین دوستانت همان رفتار را بکند تو چه حالی می‌شوی؟! (واقعا آزار دهنده است.)

- آیا لازم است انسان همیشه رو راست باشد؟ چرا تو نمی‌توانی بعضی وقت ها نقش بازی کنی؟ چرا تا یک اتفاقی می‌افتد در چره‌ات نمایان می‌شود؟ (از بس ساده دلی)

- اینکه موقع رفتن، آدم یک کاری بکند بعد همان موقع یک بچه شروع کند بخندد و دیگران هم در پی او بخندند چه چیز را به ذهن متبادر می‏سازد؟ آیا جز اینکه دارند به او می‏خندند؟ (خدا را شکر این چیزها اصلا برای من مهم نیست اما داشتم به این فکر می‏کردم که اگر خود تو بودی چه ها که نمی‏کردی! نکته مهم تر اینکه این بار اول نیست. - تمام خواهد شد- ارزش ها متفاوت است.)

- اصلا انگار جنس بعضی ها از محبّت است. حرف که می‌زنند محبت می‌بارد. (تویاد بگیر!)

- تا به حال شده رفیقی داشته باشی شکّاک و بد دل؟ کسی که تو هرچه بگویی فکر می‌کند گفته های تواز سر صدق و درستی نیست؟ همیشه در برخورد با او باید نگران این باشی که چگونه به او ثابت کنی که تو راست می‌گویی؟ من از این رفقا زیاد داشته‌ام. شاید خودم هم در مواجهه با بعضی دیگر اینگونه بوده‌ام. اما حالا تصورش را بکن یک رفیق داشته باشی درست برعکس این یکی! معرکه است؟ نه؟!

- نگفتم مواظب خودت باش؟ چشمت زده‌اند. (بر چشم بد لعنت)

چند کلمه خودمانی:

گیر کرده‌ای میان گفتن و نگفتن. تو نه می‌توانی حرفت را بزنی نه می‌توانی نزنی. اگر بزنی او ناراحت می‌شود و تو طاقت دیدن ناراحتی او را نداری، اگر نزنی ممکن است بعدا دوباره تکرار شود و تو باز ناراحت شوی. این دور و تسلسل ادامه دارد. چاره چیست؟

در خلوت خیال:

تسلی دل خود می‌کنم به مهر و محبت ... گهی به دانه اشکی گهی به شعله آهی

- حوصلهء نوشتن ندارم. فقط می‌خواهم دستم فلج نشود. (چند روزیه میام روشنش می‌کنم که بنویسم اما بعد می‌گم بی خیال.)

- دهه اول محرم هم تمام شد. یه نگاه به نوشته‌های سال قبل کردم، دیدم انگار هر سال برنامه همینه! (کاش زودتر دیده بودم، کاش زودتر جلوی این کاراشون را می‌گرفتم.)

- انصافا امسال برنامه خیلی خوب بود. تنها بدیش این اعصاب خوردی‌هاست که اینها درست می‌کنن.

- به قول اکبر، این حاج رضا را، خدا هم نشناخته. از بس بدجنس و قالتاق است. (استغفرالله)

- ملت زنگ می‌زنن پولهایشان را می‌خواهند. به حاج رضا می‌گم، میگه باشه بگو بیاند حساب کنند. به حاج آقا زنگ می‌زنم گوشی را جواب نمی‌ده. (صدبار توبه کار شدم و باز خر شدم...)

- جلسه ارزیابی دهه بود. فقط باید بودی و می‌خندیدی! یه سری آدم اومده بودند که خودشون نبودند! حــــبـعلی هم که تا تونست تازوند. (امان از این مداحی، امان از این عشق میکروفن!)

- قصهء کربلا را دادم بخونه. نمی‌دونم چرااینقدر مطالعاتش کمه؟! (بزار بخونه، بعد یه جور دیگه میره روضه)

- روزها یکی یکی دارند می‌آیند و می‌روند و من فقط در رختخواب رفتنشان رامی‌شمارم.

- همه مریض شده‌اند. از این سرماخوردگی‌های بد بد.

- ریاضی و فیزیک را دوست ندارم. درس نخوانده‌ام. مگر اینکه معجزه‌ای شود. مثل سال پیش. اما مگر قرار است سالی چندتا معجزه اتفاق بیفتد؟

- سلمان رفت. دلم برایش تنگ می‌شود. نادر هم که می‌خواهد زن بگیرد. جمعمان از هم پاشیده شد. دشمنان اسلام خوشحال شدند. (خدا لعنتشان کند.)

- به این شخص آلرژی پیدا کرده‌ام. هر وقت می‌بینمش به یاد خیانت‌هایی که در حقّم کرده می‌افتم. پریشب وقتی در جلسه حرف می‌زد داشت حالم به هم می‌خورد. امروز صبح هم که رفتم حاجی رابینم و به جایش او را دیدم تا الان اعصابم به هم ریخته است. (خدایا مگر ما چه گناهی کردیم که باید دچار اینجور اشخاص بشویم؟)

-دیدم در برگهء نظر سنجی روبروی شغل نوشته: بازنشسته!

- خدا امید هیچکس را نا امید نکنه. خودش اول قبول کرد و بعد گفت نمی‌رسم. دوستش هم همینطور. مجید هم که گفت می‌خوام برم سوریه.

- غزه مظلوم است. شاید در این شکی نباشد. اسرائیل ظالم و نامشروع است. در این یکی اصلا شکی نیست. اما نمی‌دانم آیا تلویزیون کار درستی می‌کند که این همه غزه را نشان می‌دهد؟ در اطراف ما که اوضاع برعکس است. فکر کنم این سیاست‌ها تاثیر عکس داشته است. امروز با چند نفر آدم مختلف برخورد داشتم. چیزهایی می‌گفتند. هرکدام برحسب قد و اندازه خودشان. اگر ضرغامی می‌شنید...

- همه اجناس در همه جای دنیا ارزان شده اما در این کشور آب از آب تکان نخورده! (این هم از عجایب روزگار است.) «مطمئنا خدا به ملتی که به خود رحم نکنند رحم نخواهد کرد.»

- سوره یوسف؟ باید باز بخوانمش. همت بلند دار...

- چقدر –بعضی از- این دخترها احمق اند. شاید هم پسرها را احمق فرض کرده‌اند. حتی تا همین اواخر هم که نمی‌دانست پسره ازدواج کرده مدام می‌رفت و می‌آمد و تفسیر می‌خواست و سوال داشت و به هر بهانه و نیم بهانه‌ای زنگ می‌زد و وقت این بیچاره رامی‌گرفت. مثلا مدتی بود گیر داده بود که: «تو چطور خدا را شناختی؟!!!» یا «برای انسان شدن چه باید کرد؟!!!» خلاصه از اینجور سوالات قلمبه سلمبه. البته پسره هم حالیش کرد که اینقدر ها هم که او فکر می‌کرد حالو نیست و هم، چنان درس خداشناسی بهش داد که بنده خدا دیگر رویش نمی‌شود تو چشم‌های پسره نگاه کند.بالاخره یک جوری حالیش کرد که حالا هر غلطی هم که می‌خواهی بکنی، دیگر خدا را وسیله قرار نده. اما جالب اینجاست که از وقتی فهمیده پسره ازدواج کرده انگار تمام امیدش نا امید شده!... (حالم به هم می‌خورد از این دختر... های بسیجی. باز به اون ها که درون و بیرونشون یکیه... )

- چرا حسین آقا همه چیز را دیر به ما می‌گوید. شاید کسی به او گفته که در امرِ کار ما زیاد مداخله نکند. وگرنه چرا وقتی یک چیزی پیش می‌آید و می‌گذرد بعد ایشان به ما دستورات لازم رامی‌دهند؟ کاش یکی پیدا شود به ایشان بگوید که مارا بیشتر راهنمایی کند.

- این پول هم می‌آید و تمام می‌شود. خنده‌ام گرفته بود وقتی می‌گفت: بروید یک جا سرمایه گذاری کنید. (امان از درد نداری.)

- نمی‌دانم امسال از اردوی جنوب خبری هست یا خیر؟! دلم می‌خواهد باشدو دلم می‌خواهد بشود و بروم.

- به حمید گفتم: جام اولشو ریختی تو حلقمون. جام دومش را بگیر و بیا. گفت هنوز نیومده. (عجب شرابی بود...)

چند کلمه خودمانی:

مریض شد. قرص خورد. سوزن زد. فایده نداشت. خیلی درد می‌کشید. دیگه داشت می‌مرد. به مادرش گفت بگو یاام‌البنین، تو پسر داشتی اینم پسر منه. تا اینو گفت انگار آبی باشه که رو آتیش ریخته باشند. خوب شد. بعد داد زد عکس منو بدید! عکس منو بدید! قاب عکس اباالفضل که رو میزش بود را آوردند دادند دستش. با دستمالی که دستش بود شیشه قاب را پاک کرد و بعد گذاشت رو چشماش و واسه خودش روضه خوند و گریه کرد، روضه خوند و گریه کرد. مامانش گریه‌اش گرفت. پاشد از اتاق رفت بیرون...

در خلوت خیال:

یا رب تهی مکن ز می عشق جامِ ما ... از معرفت بریز شرابی به کامِ ما

چقدر دوست داشتم امشب بنشینم و به یاد قدیما یک پست طولانی از وقایع الاتفاقیه اخیر بنویسم!

... نشد.

فردا 22 دی است. الآن باید گریه کنم باز؟

- این بچه قمی‌ها عجب بچه پر روهایی هستندها! ما فکر می‌کردیم بچه تهرونی‌ها پر رواند نگو این قمی‌ها روشون زیادتره! (جالب اینجاست که هرکی هم یه مدت باهاشون دم‌خور بشه اونم پر رو میشه!)

- ببین حاجی جون! 5 ساله که دارم تو مجتمع و تو هیئت باهات کار می‌کنم. همه را رد کردی رفتند، همه را نشوندی سرجاشون، همه را فراری دادی، اما دیدی برگ بید از این برگ‌بیدها نیست که از باد دو تا توپ و تشر تو بلرزه. پس با ما بساز تا باهات بسازیم. (ما دوستت داریم حاجی.)

- اسم سفره را گذاشتیم سفره غیبت! از بس نشستند سرش و پشت سر بچه‌ها غیبت کردند. (خدا بگم چیکارش کنه این پت و مت را!)

- امشب زدم رو دنده بی خیالی. (بهتر جواب داد.)

- امتحان دادیم. (بقیه‌اش با خداست.)

- مداحه گذاشتمون سر کار! به حاجی گفتم: ببین! یه شب شماهماهنگ کردیا...

- سیّد جان! این پارسی بلاگت را درست کن. بچه‌ها یکی یکی دارند کوچ می‌کنندها! کاری نکن برگ بید هم بره ها! الان کلی وقته که دارم سعی می‌کنم ولی نمی‌تونم وارد مدیریت وبلاگم بشم.

- دلمون واستون تنگ شده. البته پارسال محرم دلمون بیشتر تنگ می‌شد. (خدا را شکر.)

- پسر خاله را دیدی؟ از اول رفته بود تو اتاق و بیرون نمیومد. بیچاره از اون روز که نقشه‌هاش نقشِ بر آب شد شده دشمن خونی ما. (البته اینم بگم ها! روش نمیشه زیاد با من روبرو بشه.)

- امشب شب علی اکبر بود. اذان گوی حرم حسین. شبیه ترین فرد به پیامبر خدا. کسی که خود امام میگه وقتی دلتنگ پیامبر میشد نگاهش می‏کرده. کسی که وقتی میادان رفت پیرمردهای کوفی گفتند الله اکبر پیغمبر به میدان اومده. (دعامون کنید.)

- این شعر مطلع یه شعری از عمان سامانی:

وقتى از داننده‏اى کردم سؤال‏

که مرا آگه کن اى داناى حال‏

با همه سعیى که در رفتن نمود

رجعت‏ اکبر زمیدان از چه بود؟

- محرم شد. همین که نرسیده‌ام اینجا بنویسم خودش حاکی از اینه که چقدر سرم شلوغه.

- خرابی این پارسی بلاگ هم مزید بر علت شده. کم کم دارم به یه سرویس دیگه فکر می‌کنم.

- این هماهنگی بین سخنران و مداح هم کار حضرت فیله. نمی‌دونم چرا امسال اینطوری شده؟! انگار یکی یه وردی چیزی خونده. هفت شب از محرم میره اما هر شب دردسر، هر شب نا هماهنگی. دیگه اعصاب برام نمونده. (مامان میگه اینقدر هرس نخور. پیر میشی‌ها.)

- 3 تا دستگاه اکو عوض کردیم، یه میکسر 4 میلیون تومانی خریدیم، هیچکدوم کار نداد. میکسر تو آبدارخونه کار می‌دادها! تا میاوردیم تو حسینیه کار نمی‌داد! دستگاه خودمون یه کانالاش سوخت! یکی دیگه خریدیم، اصلا اکو نداشت! زنگ زدیم به یارو گفتیم. گفت از کارخونه یادشون رفته ببندند! خلاصه اینکه امسال انگار یکی زوم کرده رومون. (بر چشم بد لعنت.)

- وای! امان از دست این خانم‏ها. آبرومون را بردند از بس حرف می‏زنند موقع سخنرانی...

- امتحانام شروع شده. توضیح دیگه ای نمیدم. فقط دعام کنید.

چه شبی بود امشب!

سیرک با اون برنامه‏های مزخرفش!، هانیش که تبدیل شده بود به قهوه‏خونه! ذرت مکزیکی با قارچ! سی و سه پل با سکوت قشنگش! نصف شب پل خواجو با خاطراتی که اشک آدم را در میاره...

خاطرهء امشب باید بماند...

- اولش 4 نفر بودیم. اون دو تا رفتند. ما شدیم 2 نفر.

- با یه وبلاگ جدید چطوری؟ (دردسر داره!)

- عمه از مکه آمد. (چه رفتنی و چه آمدنی!)

- به نظرت حسن آقا یه کم زیادی چاق نشده بود؟ (شاید هم زیادی لباس پوشیده بود!)

- همه حاجی را ول کرده بودند رفته بودند تماشای گوسفندای بیچاره!

- حسین آقا بااین کلاه چه با مزه شده بود!

- اسنک آخر شب.

----

- کامپیوتر خراب بود. بردم درستش کنه 50 هزار تومان خرج تراشیده! گفتم نمی‌خوام! همون را بست روش درست شد! (می‌بینی؟)

- این دختر عمو حرفای بدی می‌زد. ناراحت شدم.

- استاد فیزیکه به هیچ صراطی مستقیم نیست. همه می‌خواند حذف کنند. من چه کنم؟

- دیشب در جمع روستاییان خوش گذشت! داشتم با خودم فکر می‌کردم اگه این تلویزیون نبود الآن واقعا اینا چه فرهنگی داشتند؟!

- ناراحتم. می‏دونم توجیه میشه اما ناراحتم. نباید کسی می‏دونست...

چند کلمه خودمانی:

هنوز معنای این رفتار آدم ها را نفهمیده‌ام. اینکه پشت سر یکی حرف می‌زنند ولی روبرویش قربان صدقه‌اش می‌روند. اینکه یک روز با یکی بد هستند، یک روز خوب...

من می‌گویم اگر اعتقاد داری که کسی خوب نیست – ولو به نظر تو- پس رفتارت هم باید با او متناسب با اعتقادت باشد.

بچه که بودم برای اولین بار با این تناقض بزرگ روبرو شدم. خیلی با خودم کلنجار رفتم، حل نشد. مدتی طبق اعتقاد خودم عمل کردم، برایم بد شد. مدتی سعی کردم مثل بقیه باشم، باز نشد.

در خلوت خیال:

هر نفس در کوچه‌ای جولانِ حیرت می‌زند ... در سرانجامِ غبار خویش حیران مانده‌ام

«صائب»

- بوی محرم می‌آید.

- درس نخوانده‌ام.

- نادر هم به خواستگاری رفت.

- دخترک در ایستگاه واحد ایستاده و باغیض به من نگاه می‌کند. چقدر من را دوست داشت بیچاره!

- سلمان عمل کرد اما گردنش خوب نشد.

- مجید همچنان همان خنگی است که بود.

- هیچ‌کس حاج رضا را دوست ندارد. اخلاقش بد است.

- دخترک قمی هم از دست رفت. 2 سال خودش را نگه داشت اما این چند ماه آخر گول خورد.

- پیرمردها هم از نگاه کردن به مچ‌های عریان پای دختران لذت می‌برند.

- رفیقِ خوب از زغالِ خوب هم بهتر است.

- تابلوی خیابان شکوفه را که میبینیم سلمان می‌خندد، من فحش می‌دهم.

- تو بیمارستان غرضی را از کجا بلدی؟ نکند مثل زندانِ دستگرد؟!

پول که زیاد شود تقوا کم می‌شود.

- هی تو! چرا وبلاگ من رانمی‌خوانی؟ من که این همه تو را دوست دارم!

- امشب مهمان داریم. سعی می‌کنم بچه خوبی باشم.

- یک دفعه دلم هوای نوشتن کرد. یک دفعه مادر آمد. خودش فهمید، رفت.

- نکنم چشم به هر نقشِ سبک سیر سیاه. محوِ یک نقشْ چو آئینهء تصویرم من.«صائب»

- با اینکه مدتیه اکراه پیدا کرده‌ام که ریز و درشت زندگیمو تو این وبلاگ به نمایش بگذارم، دیشب وقتی نوشته‌های آذر ماه پارسال را خوندم و اشک ریختم، دیدم خاطره‌ای که ازش می‌مونه می‌چربه به عواقبی که می‌تونه داشته باشه. (ما می‌نویسیم. به همان شیوه قدیم. سعی می‌کنیم خلاصه‌تر و نا مفهوم‌تر!)

- بالاخره تونستیم پله‌ها را پیدا کنیم. صبح رفتیم جدا کردیم و عصر هم رفتیم بار کردیم اومدیم! (خدا وکیلی کدوم کارخونه اجازه می‌ده جدا کنیم؟)

- این آقا رضا و برادرانش انصافا که آدمای با اخلاقی هستند. پولدارند اما هیچ‌گاه نشد که احساس کنم این مساله، ادب و نزاکتشون را تحت تاثیر قرار بده. (برعکس اکثر هم محلی‌هاشون!)

- رفتیم دانشگاه کارت یوسف را گرفتم. خانمه می‌گفت شما کیش می‌شی؟ گفتم: من خودم دانشجو همینجام. حق آب و گل دارم. (وقتی گفتم، چقدر بد نیگا کرد بی شعور.)

- شرینی، میوه، لباس زمستونه. قشنگ شد. مخصوصا میوه‌ها. (قشنگیش به همین چیزاست.)

- شعر شب یلدا را حال کردی رو هندونه؟

- هر موقع ما این دوربین لامصّب را آوردیم، همین بساط بود. (یادمه قبلا در مورد قلیون این را بهت ثابت کرده‌بودم.)

- چقدر بده که هنوز فرهنگ شوخی کردنو بلد نیستیم. یکی را میزاریم وسط و به بهونه شوخی مرتب بهش می‌خندیم. (بدتر اونه که اون شخص الآن محور اون تجمع باشه!)

- انگار امشب باز دیواری کوتاه‌تر از دیوار من پیدا نبود!

چند کلمه خودمانی:

انسان‌ها برای بقای دوستی باید فضایل و ارزش‌های یکدیگر را بشناسند و به همدیگر به دیده احترام بنگرند.

در خلوت خیال:

سیلْ درماندهء کوتاهیِ دیوارِ من است ... بی سرانجامیِ من خانه نگهدار من است

«صائب»